ਸੰਗੀਤ
ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਕੋਲ ਬੈਠ ਕੇ ਉਸਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਿਆ। ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਅਸੀਮ ਖਲਾਅ ਵਿਚ ਘੁੰਮਣ ਲਗੀ ਜਿਥੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਇਕ ਸੁਪਨਾ ਲਗਿਆ ਅਤੇ ਜਿਸਮ ਜਿਵੇਂ ਤੰਗ ਕਾਲ ਕੋਠੜੀ।
ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਦੀ ਜਾਦੂਈ ਆਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਤਹਿਆਂ ਨੂੰ ਛੂਹ ਗਈ।
ਦੋਸਤੋ, ਇਹ ਸੰਗੀਤ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਦੇ ਹਉਕਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਹੋਠਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲੇ ਧੀਮੇ ਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸੁਣੀ।
ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਝਾਕਿਆ।
ਮੇਰੇ ਦੋਸਤੋ- ਸੰਗੀਤ ਆਤਮਾਵਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਹੈ। ਇਸਦੀ ਲੈਅ ਉਲਾਸਮਈ ਹਵਾ ਵਾਂਗ ਹੈ ਜੋ ਤਰਬਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕੰਬਾ ਦੇਂਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਸੰਗੀਤ ਦੀਆਂ ਨਰਮ ਉਂਗਲਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਦਰ ਖੜਕਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਸੰਗੀਤ ਸਾਡੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਜਾਗ੍ਰਿਤ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਬੀਤੇ ਦੀ ਗਹਿਰਾਈ ਵਿਚ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਛੁਪੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਸੰਗੀਤ ਦੀਆਂ ਉਦਾਸ ਸੁਰਾਂ ਸੋਗੀ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਯਾਦ ਕਰਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ- ਅਤੇ ਇਸ ਦੀਆਂ ਸ਼ਾਂਤ ਸੁਰਾਂ ਸਾਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਭਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਸੰਗੀਤ ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸਾਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਵੇਲੇ ਹੰਝੂ ਲਿਆ ਦੇਂਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਖੁਦਾ ਨੇ ਦਿਤੀ ਹੈ ਉਤੇ ਮੁਸਕਰਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਰੂਹ ਆਤਮਾ ਦੀ ਰੂਹ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਮਨ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਹੈ।
ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਜਦੋਂ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਭਾਸ਼ਾ ਵਜੋਂ ਉਸਨੂੰ
