ਮੈਂ ਘੁਸਪੈਠੀਏ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਦੀ ਕੁਰਸੀ ਉਤੇ ਬੈਠਾ ਮੂਰਖਤਾ ਭਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਵੇਖਿਆ ਪਰ ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਚੁੱਪ।

ਮੈਂ ਫਜੂਲਖਰਚੀ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਬੁਰੇ ਕਰਮ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਦੌਲਤ ਵੇਖੀ, ਅਤੇ ਸੂਮ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਨਫਰਤ ਜਗਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਟੁੱਕਰ। ਪਰ ਸਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਦੌਲਤ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਈ।

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਵੇਖਿਆ, ਮੈਂ ਦਰਦ ਨਾਲ ਚੀਕ ਉਠਿਆ,"ਓ, ਜਿਊਸ ਦੀ ਪੁੱਤਰੀ, ਕੀ ਇਹੀ ਦੁਨੀਆ ਹੈ? ਕੀ ਇਹੀ ਮਨੁੱਖ ਹੈ?"

ਉਸਨੇ ਧੀਮੀ ਪਰ ਦੁੱਖ ਭਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਉੱਤਰ ਦਿਤਾ, "ਜੋ ਤੂੰ ਦੇਖਦਾ ਏਂ ਇਹ ਰੂਹ ਦਾ ਰਾਹ ਹੈ, ਇਹ ਰਾਹ ਤਿੱਖੇ ਪੱਥਰਾਂ ਨਾਲ ਬਣਿਆਂ ਅਤੇ ਕੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਸਜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਹ ਕੇਵਲ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਹੈ। ਇਹ ਰਾਤ ਹੈ, ਉਡੀਕ ਕਰ। ਛੇਤੀ ਹੀ ਪ੍ਰਭਾਤ ਹੋਏਗੀ।"

ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਨਰਮ ਜਿਹੇ ਹੱਥ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਤੇ ਰਖੇ ਅਤੇ ਜਦੋ ਉਸ ਹੱਥ ਚੁਕੇ, ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸਾਂ ਕਿ ਜੁਆਨੀ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਅਗੇ ਰਸਤਾ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਆਸ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ।