ਵੀਨਸ ਦੀ ਦੇਵੀ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਜੋ ਖ਼ੁਦ ਮੁਰਝਾ ਕੇ ਨਿੱਘਰ ਚੁਕੀ ਸੀ।
ਕਿਉਂਕਿ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਧੁਰ ਅੰਦਰ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਇਸ ਗਲ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੀਆਂ ਸਨ ਪਰ ਕੌਮਾਂ ਸਰਵ ਉੱਚ ਸਲਾਹ ਦੀ ਭਾਲ ਤੇ ਪਿਆਸ ਰਖਦੀਆਂ ਸਨ ਜੋ ਧਰਤੀ ਉਤੇ ਕਿਸੇ ਇਕ 'ਤੇ ਵੀ ਮਿਹਰਬਾਨ ਹੁੰਦੀ। ਉਹ ਕੌਮਾਂ ਆਤਮਾ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਲਈ ਤਾਂਘਦੀਆਂ ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗੁਆਂਢੀ ਨਾਲ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਅਜੂਬੇ ਨੂੰ ਮਾਣਦਿਆਂ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣਾ ਸਿਖਾਉਂਦੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਆਜ਼ਾਦੀ ਹੈ ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਅਦਿੱਖ ਦੇ ਨੇੜੇ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੇ ਅਤੇ ਜਿਸ ਤਕ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਡਰ ਜਾਂ ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਪੁੱਜ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਇਸ ਕਰਕੇ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ, ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦਿਸਦੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਦੁਆਲੇ ਮੰਡਰਾਂਦੀਆਂ, ਸਦੀਵੀ ਆਤਮਾ ਤਕ ਪੁੱਜਣ ਤੋਂ ਡਰਦੀਆਂ ਸਨ ਵਾਪਰਿਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਪਾਨ-ਜੰਗਲਾਂ ਦਾ ਦੇਵਤਾ ਚਰਵਾਹਿਆਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿਚ ਦਹਿਸ਼ਤ ਭਰ ਦੇਂਦਾ ਅਤੇ ਬਾਲ ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ ਪਾਦਰੀਆਂ ਦੇ ਬੇਰਹਿਮ ਹੱਥਾਂ ਰਾਹੀਂ ਗਰੀਬਾਂ ਤੇ ਨਿਮਾਣਿਆਂ ਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਦਾ ਘਾਣ ਕਰਦਾ।
ਅਤੇ ਇਕ ਰਾਤ, ਇਕ ਘੰਟੇ ਜਾਂ ਇਕ ਪਲ ਵਿਚ ਆਤਮਾ ਦੇ ਹੋਂਠ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਅਤੇ ਪਵਿਤਰ ਸ਼ਬਦ ਜੀਵਨ ਦਾ ਉਚਾਰਣ ਕੀਤਾ, "ਨੰਨ੍ਹਾ ਬੱਚਾ ਜੋ ਕੇਵਾਰੀ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿਚ ਇਕ ਮਾਸ ਦਾ ਲੋਥੜਾ ਬਣਕੇ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ, ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰ ਲਿਆ। ਇਕ ਅਸਤਬਲ ਵਿਚ ਜਿਥੇ ਚਰਵਾਹੇ ਰਾਤ ਵੱਲੋਂ ਜੰਗਲੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਹਮਲੇ ਦੇ ਡਰ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਇੱਜਤਾਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਖੁਰਲੀ ਵਿਚ ਸੁੱਤੇ ਮਾਸੂਮ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਵੇਖਦੇ।
ਇਕ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਬੱਚਾ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਚੀਥੜਿਆਂ ਵਿਚ ਲਿਪਟਿਆ, ਦੁੱਖੀ ਦਿਲਾਂ ਅਤੇ ਭੁੱਖੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਤਖਤ ਉੱਤੇ ਬੈਠਿਆ, ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੁੱਚੀ ਨਿਰਛਲਤਾ ਰਾਹੀਂ ਜੋਵ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚੋਂ ਰਾਜ ਸੱਤਾ ਦਾ ਡੰਡਾ ਖੋਹ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਇੱਜਤ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦੇ ਗਰੀਬ
