ਤੇ ਫੇਰ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਵੀ ਨੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਾਨ ਦਿੰਦਿਆਂ ਨਾ ਤਾਂ ਚੀਸ ਦਾ ਇਹਸਾਸ ਹੁੰਦੈ, ਨਾ ਹੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ, ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਦਾਨ ਕਰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹਦਾ ਪੁੰਨ ਮਿਲੇਗਾ।
ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਦਾਨ ਤਾਂ ਏਦਾਂ ਦਾ ਹੁੰਦੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਘਾਟੀ 'ਚ ਕੋਈ ਮਹਿੰਦੀ ਦਾ ਬੂਟਾ ਪੌਣਾਂ 'ਚ ਆਪਣੀ ਸੁਗੰਧੀ ਘੋਲਦਾ ਰਹਿੰਦੈ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੱਥੀਂ ਹੀ ਤਾਂ ਰੱਬ ਅਸੀਸਾਂ ਵੰਡਦੇ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚੋਂ ਹੀ ਰੱਬ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਆਪਣੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਬਖੇਰਦੈ।
ਮੰਗਣ 'ਤੇ ਦੇਣਾ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਹੀ ਹੈ, ਪਰ ਬਿਨਾਂ ਮੰਗੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਕਿਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਭਾਂਪ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਲੋੜ ਪੂਰੀ ਕਰਨੀ, ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚੰਗਾ ਹੈ।
ਕਿਸੇ ਵੀ ਦਿਆਲੂ ਤੇ ਦਾਨੀ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਇਕ ਦਾਨ-ਪਾਤਰ ਭਾਲ ਲੈਣ ਵਿਚ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿੰਨੀ ਕਿ ਦਾਨ ਦੇਣ ਵਿਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਕੀ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖ ਸਕੋਂ?
ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਹੈ, ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਇਕ ਨਾ ਇਕ ਦਿਨ ਖੁੱਸ ਜਾਏਗਾ।
ਇਸ ਲਈ ਬਿਹਤਰ ਇਹੀ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣੇ ਤੋਂ ਹੀ ਦਾਨ ਦੇਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਓ, ਤਾਂ ਕਿ ਆਪਣੀ ਧਨ-ਦੌਲਤ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਦਾਨ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲ ਸਕੇ, ਨਾ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਰਿਸਾਂ ਨੂੰ।
ਤੁਸੀਂ ਅਕਸਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹੈ-'ਮੈਂ ਦਾਨ ਤਾਂ ਦੇਵਾਂਗਾ, ਪਰ ਸਿਰਫ਼ ਉਸ ਨੂੰ ਜੋ ਇਸ ਦਾ ਯੋਗ-ਪਾਤਰ ਹੈ।
ਪਰ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਗ਼ ਦੇ ਰੁੱਖ ਤਾਂ ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਚਾਰਾਗਾਹਾਂ ਵਿਚ ਉੱਗੇ ਘਾਹ ਦੇ ਝੁੰਡ ਹੀ ਏਦਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ।
ਉਹ ਤਾਂ ਇਸ ਲਈ ਵੰਡਦੇ ਨੇ, ਤਾਂ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿ ਸਕਣ, ਕਿਉਂਕਿ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ, ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਹੀ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦੇਣਾ।
ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਹ ਬੰਦਾ, ਜੋ ਰੱਬ ਦੇ ਸਿਰਜੇ ਦਿਨ ਤੇ ਰਾਤ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਹੈ, ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਵੀ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਹਾਸਿਲ ਕਰ ਸਕਣ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਹੈ।
ਤੇ ਉਹ ਬੰਦਾ, ਜੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰ 'ਚੋਂ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਇਸ ਯੋਗ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੀ ਇਸ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਨਦੀ 'ਚੋਂ ਵੀ ਆਪਣਾ ਪਿਆਲਾ ਭਰ ਸਕੇ।
ਤੇ ਫਿਰ ਇਸ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹਿਮਤ ਤੇ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਰ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਦਾਨ ਲੈਣ ਦੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਸਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਦਾਨ ਦੇਣ ਵਿਚ ਭਲਾ ਕਿਹੜੀ ਹਿੰਮਤ ਤੇ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ?
ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੁੰਦੇ ਹੋ ਭਲਾ, ਕਿ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਆਪਣਾ ਸੀਨਾ ਚੀਰ ਕੇ ਆਪਣਾ
