ਤੇ ਇਹ ਮੰਨ ਕੇ ਚੱਲੇ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰੇ ਸਕੇ-ਸੰਬੰਧੀ, ਜੋ ਸੁਰਗ ਸਿਧਾਰ ਚੁੱਕੇ ਨੇ, ਤੁਹਾਡੇ ਲਾਗੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੇਖ ਰਹੇ ਨੇ।
ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਏਦਾਂ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਸੁਣਿਐ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਨੀਂਦ 'ਚ ਹੀ ਬੋਲ: ਰਹੇ ਹੋਵੇਂ- 'ਉਹ ਬੁੱਤ ਤਰਾਸ਼, ਜੋ ਸੰਗਮਰਮਰ ਦਾ ਪੱਥਰ ਤਰਾਸ਼ਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਪੱਥਰ 'ਚੋਂ ਆਪਣੀ ਆਤਮਾ ਦਾ ਆਕਾਰ, ਸਾਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਮਿੱਟੀ 'ਚ ਹਲ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਹਾਲੀ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹਾਨ ਕਿਰਤੀ ਹੈ।
ਤੇ ਉਹ ਜੁਲਾਹਾ, ਜੋ ਅੰਬਰ ਦੀ ਸਤਰੰਗੀ ਪੀਂਘ ਦੇ ਰੰਗਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪਸੰਦ ਮੁਤਾਬਿਕ ਕੱਪੜਿਆਂ 'ਤੇ ਉਤਾਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਉਸ ਮੋਚੀ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹਾਨ ਹੈ, ਜੋ ਪੈਗ ਦੀਆਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਬਣਾਉਂਦਾ ਤੇ ਗੰਢਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਮੈਂ ਇਥੇ ਉਨੀਂਦਰੇ 'ਚ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਚਿੱਟੇ ਦਿਨ ਦੇ ਉਜਾਲੇ 'ਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਚੇਤ ਹਾਲਤ 'ਚ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਨਾਂ ਕਿ ਇਹ ਪੌਣ ਦਿਓ-ਕੱਦ ਓਕ (ਬਲੂਤ) ਦੇ ਬਿਰਖਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਓਨੀ ਹੀ ਮਿੱਠਤਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜਿੰਨੀ ਮਿੱਠਤਾ ਨਾਲ ਇਹ ਘਾਹ-ਫੂਸ ਦੇ ਛੋਟੇ- ਛੋਟੇ ਤੀਲਿਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਤੇ ਮਹਾਨ ਉਹੀ ਹੈ, ਜੋ ਪੌਣ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਇਕ ਮਿੱਠੇ ਗੀਤ 'ਚ ਬਦਲ ਦੇਵੇ।
ਕਿਰਤ ਤਾਂ ਉਹ ਪਿਆਰ ਹੈ, ਜੋ ਦਿਸਦਾ ਹੈ, ਰੂਪਮਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਪਿਆਰ ਦੀ ਬਜਾਇ ਅਣਮੰਨੇ ਜਿਹੇ ਮਨ ਨਾਲ ਕਿਰਤ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਬਿਹਤਰ ਇਹੀ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਹ ਕਿਰਤ ਕਰਨੀ ਛੱਡ ਕੇ ਇਕ ਮੰਦਰ ਦੇ ਦਰ 'ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਭੀਖ ਮੰਗੋ, ਜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਕਿਰਤ-ਕਰਮ ਕਰਦੇ ਨੇ।
ਕਿਉਂਕਿ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਬੇਮਨੇ ਹੋ ਕੇ ਰੋਟੀ ਬਣਾਉਂਗੇ ਤਾਂ ਉਹ ਰੋਟੀ ਕੁੜੱਤਣ ਭਰੀ ਹੋਏਗੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬੰਦੇ ਦੀ ਭੁੱਖ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਟੇਗੀ।
ਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮਨਮਰਜ਼ੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਮਜਬੂਰੀ-ਵੱਸ ਅੰਗੂਰਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪੀੜੋਗੇ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੀ ਉਹ ਬੇਦਿਲੀ ਸ਼ਰਾਬ 'ਚ ਜ਼ਹਿਰ ਘੋਲਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰੇਗੀ।
ਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਅਣਮੰਨੇ ਜਿਹੇ ਮਨ ਨਾਲ ਗੀਤ ਗਾ ਰਹੇ ਹੋ ਤੇ ਉਸ ਸੰਗੀਤ ਪ੍ਰਤੀ ਕਈ ਮੋਹ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੇ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਦੂਜੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਏਨਾ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿਓਂਗੇ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਚੋਂ ਦਿਨ-ਰਾਤ ਪੁੱਜਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਧਾਰਨ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੈ ਸਕਣਗੀਆਂ।"
