ਤਰਕ ਤੇ ਆਵੇਗ

ਤੇ ਉਸ ਪੁਜਾਰਨ (ਅਲਮਿਤਰਾ) ਨੇ ਫੇਰ ਦੋਬਾਰਾ ਕਿਹਾ- "ਸਾਨੂੰ ਤਰਕ ਤੇ ਆਵੇਗ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਦੱਸੋ।"

ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ- "ਤੁਹਾਡੀ ਆਤਮਾ ਅਕਸਰ ਇਕ ਜੰਗ ਦਾ ਮੈਦਾਨ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਥੇ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਤਰਕ-ਦਲੀਲਾਂ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ, ਉਮੰਗਾਂ ਤੇ ਸਧਰਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਜੰਗ ਛੇੜ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇ।

ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਜੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਆਤਮਾ ਅੰਦਰ ਸਕੂਨ ਪੈਦਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਦਰਲੇ ਤੱਤਾਂ ਦੇ ਆਪਸੀ ਝਗੜਿਆਂ-ਝਮੇਲਿਆਂ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਕਜੁਟ ਕਰ ਕੇ, ਇਕ ਸੰਗੀਤ 'ਚ ਬਦਲ ਸਕਦਾ।

ਪਰ ਮੈਂ ਏਦਾਂ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾਂ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਖ਼ੁਦ ਸ਼ਾਂਤੀ-ਦੂਤ ਬਣਨ ਦੀ ਬਜਾਇ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰਲੇ ਤੱਤਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਰਹੋਗੇ ?

ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਦਲੀਲਾਂ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਆਵੇਗ, ਤੁਹਾਡੇ ਆਤਮਾ-ਰੂਪੀ ਸਮੁੰਦਰੀ-ਮੱਲਾਹ ਲਈ ਪਤਵਾਰ ਤੇ ਬੇੜੀ ਦੇ ਤੁੱਲ ਹਨ।

ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਹਾਡੀ ਬੇੜੀ ਜਾਂ ਚੱਪੂ, ਦੋਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਡਿਕਡੋਲੇ ਖਾਂਦੇ ਰਹੋਗੇ ਜਾਂ ਵਹਿੰਦੇ ਜਾਓਗੇ ਜਾਂ ਫੇਰ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ ਸਥਿਰ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਓਗੇ।

ਕਿਉਂਕਿ ਜੇ ਸਿਰਫ਼ ਦਲੀਲ ਦੀ ਹਕੂਮਤ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਇਕ ਸੀਮਤ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀ ਤਾਕਤ ਹੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਜੇ ਆਵੇਗ ਜਾਂ ਭਾਵਨਾ ਦੀ ਤਾਕਤ ਵਧ ਜਾਵੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ਲੋਅ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ, ਜੋ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਹੀ ਸਾੜ ਕੇ ਸੁਆਹ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ ਆਪਣੀ ਆਤਮਾ ਜ਼ਰੀਏ ਆਪਣੀ ਦਲੀਲ ਨੂੰ, ਆਵੇਗ ਨੂੰ ਸਿਖਰਾਂ ਛੂਹਣ ਦਿਓ, ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ (ਆਤਮਾ) ਗਾ ਸਕੇ।*

* ਨੰਦ ਲਾਲ ਨੂਰਪੁਰੀ ਵੀ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਵਾਲੀ ਤਾਰ (ਆਤਮਾ) ਨੂੰ ਕੁਝ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਗੀਤ ਛੇੜਨ ਦੀ ਜੋਦੜੀ ਕਰ ਰਿਹੇ

'ਮੇਰੇ ਜੀਵਨ ਵਾਲੀਏ ਤਾਰੇ, ਛੇੜ ਨਵੇਂ ਉਹ ਗੀਤ,

ਸੁਣ ਸੁਣ ਕੇ ਕੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੋਵੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਪਰਤੀਤ।'

(ਹਵਾਲਾ-ਪੰਜਾਬੀ ਅਨੁਵਾਦਕ)