ਤੇ ਦੋਸਤੀ ਦਾ ਮੰਤਵ ਸਿਰਫ਼ ਆਤਮਾ ਦੀ ਡੂੰਘਾਈ ਤੱਕ ਜਾਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੁੜ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।
ਕਿਉਂ ਕਿ ਪਿਆਰ, ਜੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਤੇਰ ਦੇ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਹੋਰ ਵੀ ਲੋਚਦੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਇਕ ਵਿਛਾਇਆ ਜਾਲ ਹੈ, ਜਿਸ 'ਚ ਸਿਰਫ਼ ਬੇਫ਼ਾਇਦਾ ਜਾਂ ਫਾਲਤੂ ਜਿਹਾ ਬੰਦਾ ਹੀ ਫਸਦੈ।"
ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਜੋ ਸਰਵ ਸ੍ਰੇਸ਼ਠ ਚੀਜ਼ ਹੈ, ਉਹੀ ਤੁਹਾਡੇ ਦੋਸਤ ਲਈ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
ਜੇ ਉਸਨੂੰ, ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਜਵਾਰਭਾਟੇ 'ਚ ਆਏ ਉਤਾਰ ਦੀ ਸੋਝੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਚੜ੍ਹਾਅ ਬਾਰੇ ਵੀ ਸੋਝੀ ਰੱਖਣ ਦਿਓ।
ਕਿਉਂ ਕਿ ਉਹ ਦੋਸਤ ਹੀ ਕਾਹਦਾ, ਜਿਸ ਦੀ ਸੰਗਤ ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਵੇਲਾ ਟਪਾਉਣ ਲਈ ਹੀ ਕਰਦੇ ਹੋ ?
ਉਸ ਦੀ ਸੰਗਤ, ਉਸ ਦੀ ਕਾਮਨਾ ਤਾਂ ਵੇਲੇ ਨੂੰ ਜੀਣ ਲਈ ਕਰੋ।
ਕਿਉਂ ਕਿ ਉਸ ਦੋਸਤ ਸਦਕਾ ਤੁਹਾਡੀ ਆਂਤਰਿਕ ਭੁੱਖ ਦੀ ਤ੍ਰਿਪਤੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਹਲੜਪੁਣੇ ਦੀ।
ਤੇ ਦੋਸਤੀ ਦੀ ਇਸ ਮਿਠਾਸ 'ਚ ਆਨੰਦ ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ-ਖੇੜਿਆਂ ਦਾ ਲੈਣ-ਦੇਣ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦੈ।
ਕਿਉਂ ਕਿ ਛੋਟੀਆਂ-ਛੋਟੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਤੇਲ-ਤੁਪਕਿਆਂ 'ਚ ਹੀ ਦਿਲ ਇਕ ਸੱਜਰੀ ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਕੇ ਤਰੋਤਾਜ਼ਾ ਹੋ ਪਾਂਦੈ।"
* ਸਿਰਫ ਲੋੜਾਂ-ਥੁੜ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਲਈ ਗੰਢੀ ਦੋਸਤੀ ਬਾਰੇ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਦਾ ਫਰਮਾਨ ਹੈ-
'ਸੁਖ ਮੈ ਆਨਿ ਬਹੁਤ ਮਿਲਿ ਬੈਠਤ ਰਹਤ ਚਹੂ ਦਿਸਿ ਘੇਰੈ ॥
ਬਿਪਤਿ ਪਰੀ ਸਭ ਹੀ ਸੰਗੁ ਛਾਡਿਤ ਕੋਊ ਨ ਆਵਤ ਨੇਰੇ ॥
(ਹਵਾਲਾ-ਪੰਜਾਬੀ ਅਨੁਵਾਦਕ)
