ਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਹਰਿਮੰਦਰ 'ਚ ਇਸ ਲਈ ਦਾਖ਼ਲ ਹੁੰਦੇ ਹੋ ਕਿ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਦੀਨ-ਦੁਖੀ ਵਿਖਾ ਸਕੋਂ, ਤਾਂ ਵੀ ਤੁਹਾਡਾ ਕਦੇ ਬੇੜਾ ਪਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕੇਗਾ।
ਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਹਰਿਮੰਦਰ 'ਚ ਇਹ ਧਾਰ ਕੇ ਦਾਖ਼ਲ ਹੁੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਦੂਜਿਆ ਦੇ ਭਲੇ ਲਈ ਕੁਝ ਮੰਗ ਸਕੇਂ, ਤਾਂ ਵੀ ਤੁਹਾਡੀ ਬੇਨਤੀ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀ ਜਾਏਗੀ।
ਸਹੀ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਹਰਿਮੰਦਰ 'ਚ ਅਦਿੱਖ ਹੋ ਕੇ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਵੇ।
ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਜ਼ਰੀਏ ਅਰਦਾਸ ਕਰਨੀ ਨਹੀਂ ਸਿਖਾ ਸਕਦਾ।
ਰੱਬ ਤੁਹਾਡੇ ਮੂੰਹੋਂ ਆਖੇ ਗਏ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦਾ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਖੁਦਾ (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਉਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਹੋਂਠੀ ਨਾ ਉਚਾਰੇ।
ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਾਗਰਾਂ, ਜੰਗਲਾਂ ਤੇ ਪਰਬਤਾਂ ਦੀ ਭਗਤੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਿਖਾ ਸਕਦਾ।
ਪਰ ਤੁਸੀਂ, ਜੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਰਬਤਾਂ, ਜੰਗਲਾਂ ਤੇ ਸਾਗਰਾਂ ਦੀ ਪੈਦਾਵਾਰ ਹੈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭਗਤੀ-ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ 'ਚ ਭਾਲ ਸਕਦੇ ਹੋ।
ਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਰਾਤ ਦੇ ਸੰਨਾਟੇ 'ਚ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸੁਣੋਗੇ, ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਜਪ ਰਹੇ ਹੋਣ 'ਹੇ ਪਰਮਾਤਮਾ, ਤੂੰ ਸਾਡੀ ਹੀ ਹੋਂਦ 'ਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈਂ, ਤੇ ਤੂੰ ਸਾਂਥੋ ਜੋ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਨੈ, ਅਸੀਂ ਉਹੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਜੋ ਤਾਂਘ ਹੈ, ਉਹ ਤੇਰੀ ਹੀ ਤਾਂਘ ਹੈ।
ਇਹ ਤੇਰੀ ਹੀ ਖ਼ਾਹਿਸ਼ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਰਾਤਾਂ, ਜੋ ਅਸਲ 'ਚ ਤੇਰੀਆਂ ਹੀ ਰਾਤਾਂ ਨੇ ਦਿਨ 'ਚ ਢਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ, ਤੇ ਉਹ ਦਿਨ ਵੀ ਤਾਂ ਅਸਲ 'ਚ ਤੇਰੇ ਹੀ ਨੇ।
ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੰਗ ਸਕਦੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਤੈਨੂੰ ਸਾਡੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਥੁੜ੍ਹਾਂ ਦਾ, ਸਾਡੇ ਮਨ 'ਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਤਾ ਚਲ ਜਾਂਦੇ । *
ਤੂੰ ਹੀ ਸਾਡੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਲੋੜ ਜਾਂ ਬੁੜ੍ਹ ਹੈਂ, ਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ।"
* ਇਨ੍ਹਾਂ ਛਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਫ਼ੀ ਕਵੀ ਸ਼ਾਹ ਹੁਸੈਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਇਕ 'ਕਾਫ਼ੀ' 'ਚ ਬਾਖ਼ੂਬੀ ਪ੍ਰਗਟਾਇਆ
ਚੌਥਾ ਮੇਰੇ ਹਾਲ ਦਾ ਮਹਿਰਮ ਤੂੰ॥
ਅੰਦਰਿ ਤੂੰ ਹੈਂ ਬਾਹਰਿ ਤੂੰ ਹੈਂ ਰੋਮ ਰੋਮ ਵਿਚ ਤੂੰ।
ਕਹੈ ਹੁਸੈਨ ਫ਼ਕੀਰ ਸਾਈਂ ਦਾ ਮੈਂ ਨਾਹੀਂ ਸਭ ਤੂੰ ।।
(ਹਵਾਲਾ-ਪੰਜਾਬੀ ਅਨੁਵਾਰ)
