ਤੇ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਪੁੱਛੋਗੇ- 'ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਪਛਾਣ ਸਕਾਂਗੇ ਕਿ ਕਿਹੜਾ ਖੇੜਾ-ਆਨੰਦ ਠੀਕ ਹੈ ਤੇ ਕਿਹੜਾ ਨਹੀਂ ?'

ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਖੇਤਾਂ ਤੇ ਬਾਗਾਂ 'ਚ ਜਾਓਂਗੇ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਵੇਖ ਸਕੇਂਗੇ ਕਿ ਇਕ ਮਧੂਮੱਖੀ ਦਾ ਖੇੜਾ ਇਸੇ 'ਚ ਹੈ ਕਿ ਫੁੱਲ 'ਚੋਂ ਸ਼ਹਿਦ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨਾ।

ਪਰ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਸ ਫੁਲ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣਾ ਸ਼ਹਿਦ ਮਧੂਮੱਖੀ ਨੂੰ ਚੂਸਣ ਦੇਣ 'ਚ ਹੀ ਖੇੜੇ ਦਾ ਇਹਸਾਸ ਹੁੰਦੈ।

ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਮਧੂਮੱਖੀ ਲਈ ਫੁੱਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਇਕ ਝਰਨਾ ਹੈ।

ਤੇ ਉਸ ਫੁੱਲ ਲਈ ਮਧੂਮੱਖੀ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਕ ਦੂਤ ਹੈ।

ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨਾਂ, ਫੁੱਲ ਤੇ ਮਧੂਮੱਖੀ, ਲਈ ਖੇੜਾ-ਆਨੰਦ ਵੰਡਣਾ ਤੇ ਮਾਣਨਾ ਇਕ ਲੋੜ ਤੇ ਇਕ ਵਿਸਮਾਦ ਹੈ।"

* ਆਧੁਨਿਕ ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਮੋਢੀ ਭਾਈ ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀ ਕਵਿਤਾ 'ਅਣਡਿੱਠਾ ਰਸਦਾਤਾ' ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੀ ਅਗੰਮੀ ਵਿਸਮਾਦ ਦੇ ਇਹਸਾਸ ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦੀ ਹੈ-

'ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਅਧਖੁੱਲਿਆਂ ਨੂੰ, ਹਾਇ,

ਮੇਰੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਅਧਮੀਟਿਆਂ ਨੂੰ

ਛੂਹ ਗਿਆ ਨੀ, ਲਗਾ ਗਿਆ ਨੀ,

ਕੌਣ ਕੁਛ ਲਾ ਗਿਆ?

ਸ੍ਵਾਦ ਨੀ ਅਗੰਮੀ ਆਯਾ

ਰਸ ਝਰਨਾਟ ਛਿੜੀ,

ਲੂੰ ਲੂੰ ਲਹਿਰ ਉਠਿਆ

ਤੇ ਕਾਂਬਾ ਮਿੱਠਾ ਆ ਗਿਆ।

ਹੋਈ ਹਾਂ ਸੁਆਦ ਸਾਰੀ,

ਆਪੇ ਤੋਂ ਮੈਂ ਆਪ ਵਾਰੀ

ਐਸੀ-ਭਰੀ ਹੋਈ

ਸ੍ਵਾਦ ਸਾਰੇ ਧਾ ਗਿਆ।

ਹਾਇ, ਦਾਤਾ ਦਿੱਸਿਆ ਨਾ

ਸ੍ਵਾਦ ਜਿਨ੍ਹੇ ਦਿੱਤਾ ਐਸਾ,

ਦੇਂਦਾ ਰਸ-ਦਾਨ ਦਾਤਾ

ਆਪਾ ਕਿਉਂ ਲੁਕਾ ਗਿਆ ?"

(ਹਵਾਲਾ-ਪੰਜਾਬੀ ਅਨੁਵਾਦਕ)