ਸੁਹੱਪਣ
ਤੇ ਫਿਰ ਇਕ ਕਵੀ ਨੇ ਕਿਹਾ- "ਸਾਨੂੰ ਸੁਹੱਪਣ ਬਾਰੇ ਦੱਸੋ।"
ਤੇ ਉਸ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ-
"ਤੁਸੀਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਸੁਹੱਪਣ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਿਆਰ ਕਰ ਸਕੋਗੇਂ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਭਾਲ ਸਕੋਗੇ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਖ਼ੁਦ ਤੁਹਾਡੇ ਰਾਹ 'ਚ ਆ ਕੇ ਤੁਹਾਡਾ ਮਾਰਗ-ਦਰਸ਼ਕ ਨਾ ਬਣੇ।
ਤੁਸੀਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਕਿਵੇਂ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਆਪ ਤੁਹਾਡੇ ਬੋਲਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਗੁੰਦਦਾ।
ਇਕ ਦੁਖੀ ਤੇ ਪੀੜਤ ਬੰਦਾ ਕਹਿੰਦੈ-'ਸੁਹੱਪਣ ਬੜਾ ਦਿਆਲੂ ਤੇ ਸਰੀਫ਼ ਹੁੰਦੈ।
ਬਿਲਕੁਲ ਇਕ ਜੋਬਨ-ਮੱਤੀ ਮਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੁਹੱਪਣ ਦਾ ਬੋਧ ਹੁੰਦੈ, ਤੇ ਉਹ ਕੁਝ-ਕੁਝ ਸੰਗਦੀ ਹੋਈ ਸਾਡੇ ਦਰਮਿਆਨ ਵਿਚਰਦੀ ਹੈ।
ਤੇ ਇਕ ਵਿਸਮਾਦ 'ਚ ਗੜੁੱਚ ਬੰਦਾ ਕਹਿੰਦੇ- 'ਨਹੀਂ, ਸੁਹੱਪਣ ਤਾਂ ਇਕ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਤੇ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਚੀਜ਼ ਹੈ।
ਬਿਲਕੁਲ ਇਕ ਤੂਫ਼ਾਨ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜੋ ਸਾਡੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਲੀ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਸਿਰ ਉਤਨੇ ਆਸਮਾਨ ਨੂੰ ਹਿਲਾ ਧਰਦੇ।'
ਇਕ ਥੱਕਿਆ-ਟੁੱਟਿਆ ਤੇ ਨਿਢਾਲ ਬੰਦਾ ਆਖਦੈ- 'ਸੁਹੱਪਣ ਤਾਂ ਮਿੱਠਤਾ ਭਰੇ ਰੇ ਧੀਮੇ ਬੋਲ ਬੋਲਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਡੀ ਆਤਮਾ 'ਚ ਬੋਲਦੇ।
ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸਾਡੀਆਂ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀਆਂ 'ਚ ਇਵੇਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਇਕ ਮੱਧਮ ਰੌਸ਼ਨੀ ਪਰਛਾਵੇਂ ਦੇ ਡਰੋਂ ਕੰਬ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।
ਪਰ ਡੋਲਦੇ ਮਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਆਖਦੇ ਨੇ-'ਅਸੀਂ ਸੁਹੱਪਣ ਨੂੰ ਪਹਾੜਾਂ 'ਚ ਚੀਖਦਿਆਂ ਸੁਣਿਐ।
ਤੇ ਉਹਦੀਆਂ ਚੀਖਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਘੋੜਿਆਂ ਦੇ ਪੌੜਾਂ ਦੀ ਗੂੰਜ, ਪੰਛੀਆਂ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਦੇ ਫੜਫੜਾਉਣ ਤੇ ਸ਼ੇਰਾਂ ਦੇ ਦਹਾੜਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਵੀ ਸੁਣਿਐ।'
ਰਾਤੀਂ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਪਹਿਰਦਾਰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ-'ਸੁਹੱਪਣ ਦਾ ਉਦੈ ਚੜ੍ਹਦੇ ਵਾਲੇ ਪਾਸਿਓ ਪਹੁ ਫੁੱਟਣ ਵੇਲੇ ਹੋਏਗਾ।'
ਤੇ ਦੁਪਹਿਰੇ ਮਜ਼ਦੂਰ ਤੇ ਪਾਂਧੀ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ- 'ਅਸੀਂ ਸੁਹੱਪਣ ਨੂੰ ਸੂਰਜ-ਡੁੱਬਣ ਦੀਆਂ ਤਾਕੀਆਂ 'ਚੋਂ ਹੇਠਾਂ ਧਰਤੀ ਵੱਲ ਝਾਕਦਿਆਂ ਡਿਠੇ ।
ਠੰਢ ਦੇ ਮੌਸਮ 'ਚ ਬਰਫ਼ੀਲੇ ਰਸਤਿਆਂ 'ਤੇ ਚੱਲਣ ਵਾਲੇ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ 'ਸੁਹੱਪਣ ਬਸੰਤ ਰੁੱਤ 'ਚ ਪਹਾੜਾਂ 'ਤੇ ਮੇਲ੍ਹਦਾ-ਉਛਲਦਾ ਆਏਗਾ।'
ਤੇ ਹਾੜ੍ਹ ਦੇ ਲੂੰਹਦੇ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਵਾਢੀ ਕਰਦੇ ਕਿਰਤੀ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ- 'ਅਸੀਂ ਉਹਨੂੰ
