ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਜਥੇ ਨਾਲ ਨਾ ਆਇਆਂ ਵੇਖ ਲੋਕੀਂ ਮਾਤਾ ਖੀਵੀ ਜੀ ਨੂੰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਹਿਣ ਪਰ ਮਾਤਾ ਜੀ ਸਦਾ ਇਹ ਹੀ ਕਹਿਣ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਹੀ ਮੇਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੈ । ਇਹ ਨਾ ਭੁੱਲਣਾ ਕਿ ਭਾਈ ਦਾਸੂ ਜੀ ਤੇ ਬੀਬੀ ਅਮਰੋ ਦਾ ਜਨਮ ਵੀ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ । ਮਾਤਾ ਖੀਵੀ ਨੂੰ ਜਦ ਲੋਕਾਂ ਮੁੜ ਮੁੜ ਆ ਕੇ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਤੇਰਾ ਪਤੀ ਤਾਂ ਛੱਡ ਛਡਾ ਸਾਧੂ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਭਰੋਸੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ: 'ਜੇ ਉਹ ਗੋਦੜੀ ਪਾਏਗਾ ਤਾਂ ਲੀਰਾਂ ਹੰਢਾਸਾਂ, ਜਿਸ ਹਾਲ ਰਖੇਗਾ, ਉਸ ਹਾਲ ਹੀ ਰਵਾਂਗੀ ।' ਖੀਵੀ ਜੀ ਦਾ ਹਰ ਵਕਤ ਪਤੀ ਦਾ ਸਾਥ ਦੇਣਾ ਕਿਸੇ ਸੀਤਾ-ਸਵਿੱਤਰੀ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ । ਗੱਲ ਅਸਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮਾਤਾ ਖੀਵੀ ਪਤੀ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਨੂੰ ਜਾਣ ਗਈ ਸੀ । ਖੀਵੀ ਜੀ ਇਹ ਵੀ ਪਹਿਚਾਣ ਗਏ ਸਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮਨ ਦੁਕਾਨ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ, ਭਗਤੀ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਹਨ ਤਾਂ ਵੀ ਆਪ ਜੀ ਨੇ ਇਤਨਾ ਹੀ ਕਿਹਾ: 'ਬਾਹਰ ਨਾ ਜਾਓ, ਘਰ ਰਹਿ ਜਗ ਕਮਾਓ । ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਆਖੋਗੇ ਮੈਂ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਟੁਰਾਂਗੀ ਤੁਹਾਡੇ ਤਪ ਵਿਚਕਾਰ ਰੋੜਾ ਨਾ ਅਟਕਾਸਾਂ ।' ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ: 'ਭਲੀਏ। ਤੈਨੂੰ ਭੁਲੇਖਾ ਹੈ। ਜਿਥੇ ਮੈਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਉਥੇ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ ਜੋਗ ਕਮਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਸਿਖਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸੁਣ ਖੀਵੀ ਜੀ ਨੇ ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਜਾਣ ਦਿਤਾ ਪਰ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਦਾ ਸਾਰਾ ਭਾਰ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਆ ਪਿਆ । ਸ਼ਾਇਦ ਇਸੇ ਲਈ ਬਲਵੰਡ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਦੇਵ ਜੀ ਬਹੁਤ ਹੀ ਵੱਡੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਗੋਇ ਉਠਾਲੀ ਹੈ, ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਭਾਰ ਚੁਕਿਆ ਹੈ ਪਰ ਘਰ ਦਾ ਭਾਰ ਖੀਵੀ ਜੀ ਨੇ ਹੀ ਉਠਾਇਆ ਹੈ । ਬੱਚੇ ਬਹੁਤ ਛੋਟੇ ਸਨ । ਪੂਰੀ ਪਾਲਣਾ ਕੀਤੀ । ਜੇ ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਕੋਲ ਰਹਿ ਕੇ ਸੇਵਾ-ਮਗਨ ਸਨ ਤਾਂ ਖੀਵੀ ਜੀ ਵੀ ਸੇਵਾ, ਸ਼ਬਦ ਤੇ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਲੀਨ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ । ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਸੱਤ ਸਾਲ (1532-1539) ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਵਿਚ ਰਹੇ । ਜਦ 1539 ਵਿਚ ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਤੋਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾ ਰੂਪ ਹੋ ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਬਣੇ ਤੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਗੱਦੀ ਤੇ ਬੈਠੇ ਤਾਂ ਖੀਵੀ ਜੀ ਉਤੇ ਵੱਡੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਆ ਪਈ । ਜੋ ਬੂਟਾ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਲਗਾਇਆ ਉਸ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਨ ਦੀ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਹੀ ਲੋੜ ਸੀ । ਇਹ ਵੱਡੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਸੀ । ਜੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਖੀ ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਦੇਵ ਜੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਤਾਂ ਸੰਗਤ ਸੇਵਾ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਮਾਤਾ ਖੀਵੀ ਜੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ । ਜ਼ਰਾ ਗਹੁ ਕਰਨਾ ਕਿ ਕਿਤਨੀ ਵੱਡੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸੀ । ਜਿਸ ਸਿੱਖੀ ਦੇ