ਛੱਟੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੇ ਉਦਾਸੀ ਕਰ ਚਾਰ ਕੂੰਟਾਂ ਵਿਚ ਮਾਰੇ ਸਨ ਉਸ ਨੂੰ ਟਿਕ ਕੇ ਇਕ ਥਾਂ ਜਲ ਦੇਣ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ । ਸਾਰੀ ਹਯਾਤੀ ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਦੇਵ ਜੀ ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਾ ਗਏ ਫਿਰ ਮਤੇ ਪੁੱਤਰ ਪੁੱਤਰਪੁਣੇ ਦੇ ਮਾਣ ਵਿਚ ਆ ਕੋਈ ਮਨ-ਆਈ ਨ ਕਰਨ ਇਹ ਹੁਕਮ ਦੇ ਰਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਧਰਮਸਾਲ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਝਾਕਣਾ:
ਚੜ੍ਹਤ ਗੁਰ ਢਿਗ ਆਇ ਜੋ, ਸਭ ਲੰਗਰ ਲਾਵੇ
ਅਭਿਆਗਤ ਸਿਖ ਸੰਗਤਾਂ ਸਭ ਕੋ ਬਰਸਾਵੇ।
ਤੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਆਗਿਆ ਦਿਤੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਸੇਵਾ ਦਿਲ ਲਗਾ ਕੇ ਕਰਨੀ ।
ਤਖ਼ਤ ਉਤੇ ਬੈਠਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਹਮਾਯੂੰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਸ਼ੇਰ ਸ਼ਾਹ ਕੋਲੋਂ ਭਾਂਜ ਖਾ ਕੇ ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ ਆਇਆ । ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਪਣੇ ਧਿਆਨ ਵਿਚ ਹੀ ਬੈਠੇ ਸਨ । ਉਸ ਨੇ ਤਲਵਾਰ ਦੇ ਕਬਜ਼ੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਚਾਹਿਆ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਸ਼ਹੀਦ ਕਰ ਦੇਵੇ । ਕਬਜ਼ਾ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਹੀ ਚਿਮਟ ਗਿਆ ਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ: ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਤਲਵਾਰ ਚਲਾਉਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ ਤੈਥੋਂ ਕੁਝ ਨਾ ਬਣਿਆ, ਹੁਣ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਤੇ ਤਲਵਾਰ ਕੱਢਣ ਜਾਂ ਹੱਥ ਉਠਾਉਣ ਦਾ ਕੀ ਭਾਵ ? ਹਮਾਯੂੰ ਨੇ ਬਚਨ ਸੁਣ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨ ਫੜ ਲਏ ਤੇ ਮਿੰਨਤ ਤਰਲਾ ਕੀਤਾ। ਸੂਰਜ-ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਕਿਹਾ:
ਸ਼ੇਰ ਸ਼ਾਹ ਸੋ ਕਛੁ ਨ ਬਸਾਯੋ ।
ਖੜਗ ਤਤਨ ਹਮ ਪਰ ਚਲਿ ਆਯੋ ।੫੭।
ਕਾਇਰ ਭਯੋ ਭਾਜ ਕਰ ਆਵਾਂ।
ਹਮਰਿ ਸੂਰਤਾ ਚੱਹ ਦਿਖਾਵਾ।
-ਰਾਸ ੧, ਅੰਸੂ ੧੦
ਹਮਾਯੂੰ ਜਦ ਹੱਥ ਜੋੜ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ਉਸ ਨਾਲ ਐਸਾ ਕਿਉਂ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਦਰ-ਬ-ਦਰ ਕਿਉਂ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਤਾਂ ਜੁਰਅੱਤ ਦੀ ਮੂਰਤ ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ :
ਕਬ ਬਿਅਦਲੀ ਕੀਨ ਮਹਾਨੀ ।
ਯਾ ਤੋ ਭਯੋ ਤੋਹਿ ਤ੍ਰਿਸਕਾਰਾ ।
ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਦੇਵ ਜੀ ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਕਿ ਜੇ ਸਿੱਖੀ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਪੱਕੀ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਕੋਈ ਵੱਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹੱਲਾ ਇਸ ਨੂੰ ਹਿਲਾ ਨਹੀਂ ਸਕੇਗਾ।
