ਸੀ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਤੋਂ ਇਕ ਛਿਨ ਵੀ ਅਵੇਸਲੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ-ਪਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਮਾਂ ਭੀੜਾਂ ਵਾਲਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਬੜੇ ਕਸ਼ਟਾਂ ਵਾਲਾ ਸਮਾਂ ਆਏਗਾ ਤਾਂ ਰਜ਼ਾ ਦੀ ਮੂਰਤ ਭਾਨੀ ਨੇ ਬੜੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਸੀ :
...ਹੋਰਸਿ ਅਜਰੁ ਨ ਜਰਿਆ ਜਾਵੈ ॥
-ਭਾਈ ਗੁਰਦਾਸ, ਵਾਰ ੧/੪੭
ਸਿਰਫ਼ ਉਸ ਦੀ ਸੰਤਾਨ ਹੀ ਜਰ ਸਕੇਗੀ।
ਇਕ ਵਾਰ ਮੂੰਹ-ਹਨੇਰੇ ਅਚਾਨਕ ਬੀਬੀ ਦੇ ਪੈਰ ਦਾ ਅੰਗੂਠਾ ਚੌਕੀ ਹੇਠ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੀ ਤੱਕ ਨਾ ਕੀਤੀ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਨਿੱਤ-ਕਰਮ ਵਿਚ ਕੋਈ ਰੁਕਾਵਟ ਨਾ ਪਵੇ। ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਡੋਲ ਰਹੇ। ਜਦ ਖੂਨ ਦੀ ਧਾਰ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇਖ ਅਸਚਰਜ ਹੋਏ। ਇਹ ਦੇਖ ਕਿ ਇਹ ਬੇਟੀ ਦੇ ਅੰਗੂਠੇ ਦਾ ਰਕਤ ਹੈ, ਬੜੇ ਹੀ ਵਰਦਾਨ ਦਿੱਤੇ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਰਦਾਨਾਂ ਦਾ ਸਦਕਾ ਗੁਰੂ-ਗੱਦੀ ਘਰ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹੀ।
ਇਹ ਵੀ ਭਾਨੀ ਹੀ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਿਥਿਹਾਸ ਨੂੰ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਬਦਲਾ ਕੇ ਰਖ ਦਿਤਾ । ਜੇ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਸਤੀ-ਸਵਿਤਰੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਠ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਯਮਾਂ ਦੀ ਫ਼ਾਹੀ ਤੋਂ ਬਚਾਇਆ ਸੀ ਤਾਂ ਇਥੇ ਬੀਬੀ ਭਾਨੀ ਨੇ ਭਾਣੇ ਵਿਚ ਟਿਕ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਦੇ ਸਾਈਂ, ਜਗਤ ਦੇ ਰਾਖੇ, ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਨੂੰ ਗੁਰ-ਪਿਤਾ ਕੋਲੋਂ ਵਰ ਵਿਚ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਉਮਰ ਦੇ ਸਾਲ ਹੀ ਵਧਵਾਏ ਸਗੋਂ ਨਿਹਚਲ ਰਾਜ ਜਗਤ ਤੇ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣੀ । ਸਾਖੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਵਾਰ ਨਨਾਣ-ਭਰਜਾਈ, ਬੀਬੀ ਭਾਨੀ ਤੇ ਆਤਮਾ ਦੇਵੀ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਸਨ ਕਿ ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਿਤੀ : 'ਧੀਏ ਭਾਨੀਏਂ। ਜੇ ਸਾਈਂ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਰਤੇ ਅਤੇ ਰਾਮਦਾਸ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਏ ਤਾਂ ਸੱਚੀ ਦੱਸੀਂ ਬੇਟਾ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰੇਂ ?'
ਸੂਰਜ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦੇ ਲਿਖਾਰੀ ਭਾਈ ਸੰਤੋਖ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ :
ਰਾਮ ਦਾਸ ਅਬ ਤਨ ਪਰ ਹਰੈ
ਕਹ ਪੁੱਤਰੀ ਕਯਾ ਤਬਿ ਤੂੰ ਕਰੈ ।
ਤਾਂ ਬੀਬੀ ਭਾਨੀ ਜੀ ਨੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਦਿਤਾ । ਸੁਹਾਗ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਨੱਥ ਗੁਰ