ਹਮ ਤੇ ਮਹਿਮਾ ਕਹਿ ਗੁਰਬੰਤ ।

ਬੀਬੀ ਭਾਨੀ ਇਕਾਂਤ-ਪਸੰਦ ਸਨ । ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਨਿਤ-ਕ੍ਰਿਆ ਤੋਂ ਵਿਹਲੇ ਹੋ ਕੇ ਸ਼ਬਦ ਗਾਇਨ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ । ਸਦਾ ਸਿਫ਼ਤ-ਸਲਾਹ ਵਿਚ ਜੁਟੇ ਰਹਿੰਦੇ । ਇੰਜ ਜਾਣੋ ਕਿ ਕੀਰਤੀ ਨੇ ਹੀ ਰੂਪ ਭਾਨੀ ਦਾ ਧਾਰਿਆ ਸੀ ।

ਮਾਨਹੁ ਕੀਰਤੀ ਰੂਪ ਕਰਯੋ ਹੈ।

ਸਭ ਸ਼ੁਭ ਗੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਸਨ । ਸੁਭਾਅ ਦੇ ਅਤਿ ਸੁਸ਼ੀਲ, ਸੰਜਮੀ, ਨਿਮਰਤਾ ਵਾਲੇ, ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਬੁਧੀ ਦੇ ਮਾਲਕ ਸਨ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ 'ਸੁਮਤਿ ਗਹੀਲਾ' ਵੀ ਸਾਡੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨੇ ਆਖਿਆ ਹੈ।

ਬੀਬੀ ਭਾਨੀ ਜੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਦੇ ਬਸਤ੍ਰ ਹੀ ਧਾਰਨ ਕਰਦੇ । ਕਦੇ ਗਹਿਣੇ ਤੱਕ ਨਾ ਪਾਏ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖ਼ਾਹਿਸ਼ ਹੀ ਹੁੰਦੀ । ਮੈਕਾਲਿਫ਼ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰਤਾ ਵੀ ਲਿਖੀ ਹੈ :

ਇਕ ਸਿੱਖ ਨੇ ਗੁਰੂ-ਪੁਤਰੀ ਜਾਣ ਬੀਬੀ ਭਾਨੀ ਨੂੰ ਰੇਸ਼ਮੀ ਬਸਤ੍ਰ ਤੇ ਗਹਿਣੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਦੇਣੇ ਚਾਹੇ ਕਿ ਨਵ-ਵਿਆਹੀ ਨੂੰ ਸਾਦੇ ਕਪੜੇ ਸੋਭਦੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਬੀਬੀ ਭਾਨੀ ਨੇ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿਤਾ ਅਤੇ ਆਖਿਆ, 'ਧਨ ਦੀ ਠੀਕ ਵਰਤੋਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਲੰਗਰ ਵਿਚ ਕਦੇ ਤੋਟ ਨਾ ਆਵੇ । ਹਰ ਆਏ ਗਏ ਦੀ ਲੋੜ ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਰਵੇ । ਉਸ ਸਿਖ ਨੂੰ ਬੀਬੀ ਭਾਨੀ ਨੇ 'ਆਸਾ ਦੀ ਵਾਰ' ਦਾ ਸਲੋਕ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਸੁਣਾਇਆ।

ਕੂੜੁ ਸੁਇਨਾ ਕੂੜੁ ਰੂਪਾ ਕੂੜੁ ਪੈਣਹਾਰ ॥

      ਕੂੜੁ ਕਾਇਆ ਕੂੜੁ ਕਪੜੁ ਕੂੜੁ ਰੂਪੁ ਅਪਾਰੁ ॥

-ਆਸਾ ਦੀ ਵਾਰ, ਪੰਨਾ ੪੬੮

ਬੀਬੀ ਭਾਨੀ ਜੀ ਦੀ ਲੰਗਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵੀ ਜਗਤ-ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ। ਕਦੇ ਨਾ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਲੰਗਰ ਥੁੜ੍ਹ ਗਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਕੋਈ ਘਾਟ ਹੈ । ਜਦ ਪ੍ਰਿਥੀ ਚੰਦ ਜੀ ਨੇ ਦੁਬਿਧਾ ਦੀ ਅੱਗ ਤਿੱਖੀ ਕਰ ਦਿਤੀ ਤਾਂ ਵੀ ਅਡੋਲ-ਚਿੱਤ ਰਹੇ । ਮਾਤਾ ਜੀ ਜਦ ਅਸੀਸ ਵੀ ਦਿੰਦੇ ਤਾਂ ਉਮਰ ਵੱਡੀ ਹੋਣ ਦੀ ਜਾਂ ਧੀ ਪੁਤਰਾਂ ਦੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ, ਸੇਵਾ ਦੀ ਹੀ ਅਸੀਸ ਦੇਂਦੇ ।

ਅੱਜ ਵੀ ਜੇ ਹਰ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਗੋਦੀ ਵਿਚ ਲੈ ਭਾਨੀ ਜਿਹੀ ਅਸੀਸ ਦੇਵੇ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕੋਈ ਐਸਾ ਬੱਚਾ ਹੋਵੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸੇਵਾ ਸਿਮਰਨ