ਫਿਰਦਾ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ। ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੂੰ, ਰਕਸ਼ਾ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪਤੀ ਵਿਚਾਲੇ ਕਲੇਸ਼ ਦਾ ਇਕ ਇਹ ਕਾਰਨ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲਗਦਾ। ਤੇਜ਼ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਵਿਚ ਤਕਰਾਰ ਹੋਣਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਔਰਤ, ਪਤੀ ਲਈ ਮੁਸੀਬਤ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਇਸ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਅਖੌਣ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦੇ:-

"ਹੱਲ ਤੜਾਕੀ, ਖੂੰਨੀ ਡਾਟੀ,

ਘਰ ਜਾਂਦਿਆਂ ਫੋਨ ਲਗਾਬੀ

ਅੱਜ ਮਰਿਆ ਜਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਕੀਆਂ ਰਾਹੀਂ।"

ਰਕਸ਼ਾ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੂ ਤਾਂ ਆਪ ਹੀ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਪਤੀ ਬਿਮਾਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਦਿਲ ਦਾ ਮਰੀਜ਼ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਪਤੀ ਦੀ ਇਸ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਕਾਰਨ 'ਰਕਸ਼ਾ' ਨੂੰ ਹੀ ਸਮਝਦੇ।

ਬੀਤੇ ਦਿਨਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਰਾਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ਦਾ ਕੰਮ ਮੁਕਾ ਕੇ ਰਕਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨਾਲ ਘਰ ਲਈ ਨਿਕਲੀ। ਵਲੰਟੀਅਰਜ਼ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ 'ਰਾਤਰੀ ਸਭਾ' ਵਿਚ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਲਈ ਬੈਠੇ ਸਨ । ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਰਕਸ਼ਾ ਚੀਕਦੀ ਹੋਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਭੱਜੀ ਆਈ।

"ਸਾਬ੍ਹ ਜੀ ਸੱਪ, ਸਾਬ੍ਹ ਜੀ 'ਸੌਂਪ'। ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੋਇਆ। ਸਿਆਹ ਕਾਲਾ। ਤਾਕੀਆਂ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਬੰਦ ਕਰੀ ਲੱਗ। ਜੇ ਅੰਦਰ ਵੜੀ ਗਿਆ ਤਾਂ ਫਿਰੀ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਈ ਜਾਣਾ। ਵਲੰਟੀਅਰਜ਼ ਵੀ, "ਕਿੱਥੇ ਐ-ਕਿੱਥੇ ਐ।" ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਟਾਰਚਾਂ, ਪੱਥਰ ਲੈ ਕੇ ਰਕਸ਼ਾ ਵੱਲੋਂ ਦੱਸੇ ਪਾਸੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਚਲੇ ਗਏ।

ਕੁਝ ਨੇ ਝਟਪਟ ਤਾਕੀਆਂ ਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਬੰਦ ਕਰ ਲਏ। ਟਾਰਚ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਲਗਭਗ ਇਕ ਮੀਟਰ ਕਾਲਾ ਕਬਰਾ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਵਧ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵੇਖਦਿਆ ਹੀ ਵੇਖਦਿਆਂ ਵਲੰਟੀਅਰਜ਼ ਨੇ ਉਸ ਕੋਬਰੇ ਨੂੰ ਪੱਥਰਾਂ ਨਾਲ ਕੁਚਲ ਸੁੱਟਿਆ। ਰਕਸ਼ਾ ਦਾ ਖ਼ਦਸ਼ਾ ਇਕਦਮ ਠੀਕ ਸੀ। ਜੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਰਕਸ਼ਾ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਕਬਰੇ ਤੇ ਨਾ ਪੈਂਦੀ ਤਾਂ ਇਹ ਪੱਕਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਬਰੇ ਨੇ ਵਲੰਟੀਅਰਜ਼ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਵੜ ਜਾਣਾ ਸੀ ਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵੱਡੀ ਦੁਰਘਟਨਾ ਨੂੰ ਅੰਜ਼ਾਮ ਦੇ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਇਹੋ ਗੱਲ ਸੋਚਦਿਆਂ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਲੰਘਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਰਕਸ਼ਾ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਅਦਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।

ਉਂਜ ਵੀ ਉਹ ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਨਾ ਨਾ ਭੁੱਲਦੇ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਦਿਨ ਠੀਕ-ਠਾਕ ਲੰਘ ਗਿਆ। ਨਾਲ ਹੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਸਵੇਰੇ ਉਠਦਿਆਂ ਸਾਰ ਹੀ ਦੁਆ ਵੀ ਮੰਗਦੇ