ਦੇਹ ਅਪਣੀ ਸੁਹਬਤ
ਸੁਹਬਤ ਤੇਰੇ ਖ੍ਯਾਲਾਂ ਵਾਲੀ ਲੈ ਅਸਮਾਨੀਂ ਚੜ੍ਹਦੀ।
ਓਥੇ ਹੋਣ ਦਿਦਾਰ ਤੁਸਾਡੇ ਫਬਨ ਇਲਾਹੀ ਫੜਦੀ।
ਅਕਲਮੰਦਾਂ ਦੀ ਸੁਹਬਤ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਹੇਠਾਂ ਡਿਗ ਆਵਾਂ,
ਦੇਖਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜ਼ਿਮੀਂ ਖੜੋਤਾ ਅਕਲ ਸਹਿਸਿਆਂ ਅੜਦੀ। ੧।
ਖ੍ਯਾਲ ਅਪਣੇ ਦੀ ਸੁਹਬਤ ਸਾਨੂੰ ਦੇ ਖੰਭ ਖ੍ਯਾਲ ਨੂੰ ਲਾਵੀਂ,
ਖ੍ਯਾਲ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸੁਹਬਤ ਦੇ ਕੇ ਉਡਦਾ ਕੋਈ ਮਿਲਾਵੀਂ
ਉਡਦੇ ਅਸੀਂ ਉਡਾਰੀਂ ਰਹੀਏ ਅਰਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਤੱਕੀਏ,
ਇਹ ਸਿਕ ਸਾਡੀ ਪੂਰ ਸੁਹਣਿਆਂ! ਦਾਨਿਓਂ ਦੂਰ ਰਹਾਵੀਂ। ੨। ੫੦
(ਦਿੱਲੀ ੩੧-੧੨-੧੯੨੦) ਖਾ:ਸ; ੩੦-੩-੧੯੭੮
ਆਪਣੀ ਕਰਨੀ ਵਿਚੋਂ ਆਪਾ ਪਰੇ ਰਖੋ!
ਜੋ ਕਰੀਔ ਸੋ ਭਲਾ ਕਰੀਔ, ਉ ਨਾ ਅਪਣੇ ਤੇ ਨਾ ਧਰੀਐ।
ਕਰੇਂਦੇ ਨਾ-ਕਰੇਂਦੇ ਹੋ, ਸੁਖਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵਰ ਲਈਔ।
ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਜੋ ਕਰਨੇ ਦੀ, ਨਾ ਆਵੇਗੀ ਤੁਸਾਂ ਉਤੇ,
ਨਾ ਦਿਲ ਨੂੰ ਮੈਲ ਲੱਗੇਗੀ, ਖ਼ੁਦੀ ਪਿਛੇ ਨਾ ਜਾ ਮਰੀਔ।
ਜੇ ਕਰਨੀ ਆਪਣੀ ਵਿਚੋਂ ਕਿ ਆਪਾ ਦੂਰ ਰੱਖੋਗੇ,
ਫਲੰ ਕੀਤੇ ਤੋਂ ਬਚ ਰਹਿਸੋ, ਸੁ ਭੇਟਾ ਕਰ ਇਸੇ ਧਰੀਔ।
ਜਿ ਕਰਕੇ ਸ਼ੁਭ ਦਿਖਾਵੋਗੇ ਤਾਂ ਸ਼ੋਭ ਪਾ ਲਓਗੇ ਸੱਚ,
ਪੈ ਰਸ ਆਪੇ ਦਾ ਆਪੇ ਤੋਂ, ਜਏ ਹਰੀਔ ਜਏ-ਹਰੀਔ। ੫੧।
(ਕਸੌਲੀ ੬-੯-੧੯੫੦) ਖ:ਸ: ੧੯੭੮
