ਕੋਈ ਆਜੜੀ ਮੁੰਡਾ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਭੇਡਾਂ-ਬੱਕਰੀਆਂ ਚਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਭੇਡਾਂ ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਇਕੱਤਰ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਕੋਈ ਫਕੀਰ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਲਾਗਲੇ ਰੁੱਖ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਆ ਬੈਠਾ। ਆਜੜੀ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਅਦਬ ਨਾਲ ਵਕੀਰ ਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸੇਵਾ ਪੁੱਛੀ। ਫਕੀਰ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਕੁ ਦੁੱਧ ਪੀਣ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਆਜੜੀ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਕੀਰ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਆਉਣ ਵਿਚ ਜਿਸ ਉਚੇਚੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਫ਼ਕੀਰ ਦੀ ਦਿੱਬ-ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੋਂ ਲੁਕੀ ਨਾ ਰਹੀ। ਡਕੀਰ ਨੇ ਦਇਆ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਇਕ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਆਖਿਆ, "ਇਸ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਵਿਚ ਸੁਲੇਮਾਨੀ ਸੁਰਮਾ ਹੈ। ਆਹ ਲੈ ਸੁਰਮਚੂ ਇਸ ਸੁਰਮੇ ਦੀ ਇਕ ਸਲਾਈ ਆਪਣੀ ਇਕ ਅੱਖ ਵਿਚ ਪਾਵੀਂ। ਤੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ ਦਿਸ ਪੈਣਗੇ। ਜਿੰਨੀ ਦੋਲਤ ਤੂੰ ਚੁੱਕ ਸਕੇ, ਚੁੱਕ ਲਵੀਂ। ਤੇਰਾ ਭੇਡਾਂ ਚਾਰਨ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਰ ਚੇਤੇ ਰੱਖੀ, ਇਕ ਅੱਖ ਵਿਚ ਇਕ ਸਲਾਈ; ਦੂਜੀ ਅੱਖ ਵਿਚ ਜਾਂ ਦੂਜੀ ਸਲਾਈ ਬਿਲਕੁਲ ਨਾ ਪਾਵੀ ।" ਡਕੀਰ ਦੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਆਪਣੀ ਅੱਖ ਵਿਚ ਸੁਰਮੇ ਦੀ ਇਕ ਸਲਾਈ ਪਾਈ ਅਤੇ ਹੀਰੇ ਮੇਰੀਆਂ ਦੇ ਢੇਰ ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ ਵੀ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਨਾਲ ਝਲੀ ਭਰ ਲਈ ਅਤੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ, "ਇਕ ਸਲਾਈ ਨਾਲ ਇੰਨੀ ਦੌਲਤ ਦਿਸੀ ਹੋ ਤਾਂ ਦੇ ਪਾਉਣ ਨਾਲ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀ ਹੋਰ ਲੱਗ ਪਵੇ।" ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਉਸਨੇ ਦੂਜੀ ਅੱਖ ਵਿਚ ਇਕ ਹੋਰ