ਦਾ ਪਤਾ ਹੋਵੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਉਹ ਸਿਰ ਉੱਚਾ ਕਰ ਕੇ ਤੁਰ ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਮੈਂ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਨਸ਼ੀਲੀਆਂ ਦੁਆਈਆਂ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਨੇ ਮਨੁੱਖੀ ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਕਾਫ਼ੀ ਕੁਰੂਪਤਾ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਪਰ ਜਿਹੜੀ ਕੁਰੂਪਤਾ ਅਤੇ ਨਿਰਲੱਜਤਾ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਨੇ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਹੈ ਉਸਦੇ ਟਾਕਰੇ ਵਿਚ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੇ ਵਾਪਾਰ ਵਿਚੋਂ ਉਪਜੀ ਕੁਰੂਪਤਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਆਦਮੀ ਭੁੱਖ ਅਤੇ ਬੀਮਾਰੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਜੀਉਂਦੇ ਜਾਗਦੇ ਅਤੇ ਤੁਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਪਿੰਜਰ ਬਣ ਗਏ ਹਨ। ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੋਈ ਦੇਸ਼, ਕੋਈ ਸ਼ਹਿਰ, ਕੋਈ ਪਿੰਡ ਜਾਂ ਕੋਈ ਘਰ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਸਮੁੱਚੀਆਂ ਕੌਮਾਂ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀ ਬਣ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਆਪਣੇ ਹੋਣ-ਬੀਣ ਦਾ ਕੋਈ ਗੌਰਵ, ਕੋਈ ਮਾਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਨਹੀਂ। ਲੱਖਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚੋਂ ਮਨੁੱਖ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਮੁੱਕ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੇ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਹਥਿਆਰ ਬਣਾ ਕੇ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਾਪਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਇਹ ਹਥਿਆਰ ਵੇਚ ਕੇ ਅਪਾਰ ਧਨ ਕਮਾਇਆ ਹੈ। ਏਨੀ ਕੁਰੂਪਤਾ ਦੇ ਕਰਤਾਰ ਹੋਣ ਉੱਤੇ ਵੀ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੇ ਕਾਰਖ਼ਾਨਿਆਂ ਦੇ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਾਪਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਾਪਾਰੀ ਕਦੇ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋਏ। ਉਂਞ ਤਾਂ ਯੌਰਪ ਦੇ ਲੋਕ ਸੂਡਾਨ, ਸੋਮਾਲੀਆ ਅਤੇ ਮੇਜ਼ਮਬੀਕ ਦੇ ਹਬਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਰਾਬਰ ਦੇ ਮਨੁੱਖ ਮੰਨਣ ਨੂੰ ਅਜੇ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਪਰ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੇ ਵਾਪਾਰੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਖ਼ਿਆਲ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਨਰਕ ਨਹੀਂ ਬਣਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਘਟੀਆ ਕਿਸਮ ਦੇ ਆਦਮੀ ਹਨ। ਇਹ ਵਾਪਾਰੀ ਜਦੋਂ ਇਰਾਕ ਆਦਿਕ ਦੋਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਵੀ ਹਥਿਆਰ ਵੇਚ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਫ਼ੌਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜ ਰਹੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਦੋਂ ਨਸਲੀ ਵਿਤਕਰਾ ਇਹ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ, ਸਗੋਂ ਧਨ ਦਾ ਉਹ ਮੁਜਰਮਾਨਾ ਮੋਹ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਵਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਕੋਕੇਨ ਅਤੇ ਹੈਰੋਇਨ ਦੇ ਵਾਪਾਰੀਆਂ ਕੋਲੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਾਲਾ ਧੰਦਾ ਕਰਵਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਧਰਤੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਪੱਛੜੇ ਜਿਹੇ ਭਾਗ ਵਿਚ ਕੁਝ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ਲੋਕ ਵੱਸਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕਾਲਪਨਿਕ ਦੇਵੀ ਦੀ ਹੋਂਦ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ, ਜਿਹੜੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾਵਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਖਿਲਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚਲੀ ਹਰ ਸਾਧਾਰਣ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੂਜ ਦੇਵੀ ਦੀ ਦਾਤ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸਾਲ ਵਿਚ ਇਕ ਵੇਰ ਵਿਹਲ ਕੱਢ ਕੇ ਦੇਵੀ ਦੇ ਮੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕਰਦੇ ਹਨ; ਉਸ ਨੂੰ ਤਿਲ ਵਲ ਭੇਟ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਅਲੋਕਿਕ ਆਨੰਦ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਪਰਤ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਸਮਾਂ ਆਉਣ ਉੱਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਕ ਜਥਾ ਘਰੋਂ ਤੁਰਿਆ ਹੈ। ਦੇਵੀ ਲਈ ਭੇਟਾਵਾਂ ਚੁੱਕੀ ਇਹ ਜਥਾ ਕਿਸੇ ਡੋਲੇਪਨ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਸਫਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅਚਾਨਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੱਸ ਰੁਕਦੀ ਹੈ। ਮਸ਼ੀਨ ਗੰਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਗੋਲੀਆਂ ਦੀ ਵਰਖਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪੈਂਤੀ ਚਾਲੀ ਲਾਸ਼ਾਂ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਵਿਛ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਨੂੰ ਸਿਆਸੀ ਆਦਰਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਤਾਂ ਜੋੜ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਏ.ਕੇ. 47 ਦੀ ਕਾਢ ਕੱਢਣ ਵਾਲੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਨਾਲ, ਇਸ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਕਾਰਖ਼ਾਨੇ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਾਮਿਆਂ ਨਾਲ, ਇਸ ਨੂੰ ਹੱਤਿਆਰਿਆਂ ਤਕ ਪੁਚਾਉਣ ਵਾਲੇ ਵਾਪਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਨਾਤਾ ਨਹੀਂ ਅਨੁਮਾਨਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਅਲਵਰਡ ਨੋਬੈੱਲ ਨੇ ਹਥਿਆਰ, ਹਥਿਆਰ ਦੇ