ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟਾਇਆ ਹੈ । 'ਲਾਸਾਂ' ਦਾ ਕਾਮਾ. 'ਤਾਰ-ਤੁਪਕਾ' ਦਾ ਵਿਗਿਆਨੀ, 'ਅਧਰੈਣੀ' ਦਾ ਪ੍ਰੇਮੀ, 'ਨਾ ਧੁੱਪੇ ਨਾ ਛਾਵੇਂ, ਦਾ ਬੇਵੱਸ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ, 'ਸੜਕ ਦੇ ਸਫ਼ੇ ਉਤੇ' ਦਾ ਨਵੇਂ ਰਾਹਾਂ ਦਾ ਮੁਤਲਾਸ਼ੀ ਮੁਸਾਫਰ, 'ਅਲਫ਼ ਦੁਪਹਿਰ' ਦਾ ਚੇਤਨ ਦਰਸ਼ਕ, 'ਮੱਥਾ ਦੀਵੇ ਵਾਲਾ, ਦਾ ਪੈਗੰਬਰ ਅਤੇ 'ਰੁਖ ਤੇ ਰਿਸ਼ੀ' ਦਾ ਰਿਸ਼ੀਵਰ ਅਜੇਹੇ ਹੀ ਅਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ਮਨੁੱਖ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਾਨਵੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਠਾਕੀ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਆਪਣੇ ਆਪੇ, ਆਪਣੀ ਕਿਰਤ/ਸਿਰਜਣਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਲ ਉਤੇ ਕੋਈ ਅਧਿਕਾਰ ਨਹੀਂ। ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪੇ ਦੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਪੱਖ ਤੋਂ ਵਿਯੋਗੇ ਹੋਣ ਦੀ ਚੇਤਨਾ ਹੈ, ਇਸੇ ਚੇਤਨਾ ਕਰਕੇ ਇਹ ਅਪਣੇ ਅੰਦਰਲੇ ਚਾਨਣ ਤੋਂ ਭੈਭੀਤ ਹਨ। 'ਤਾਰ-ਤੁਪਕਾ' ਦੇ ਵਿਗਿਆਨੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੀ ਸਿਰਜੀ ਸ਼ਕਤੀ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਵੱਸ ਨਹੀਂ, ਉਸਦੀ ਖੋਜ/ਸਿਰਜਣਾ ਹੀ ਉਸਦੀ ਹੋਂਦ ਲਈ ਖਤਰਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਰਗੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਹਸਤੀ 'ਮਹਾਂਲਾਟ ਵਿਚ ਦੇ ਬੁੱਕ ਪੀਲੇ ਪੱਤਿਆਂ' ਵਰਗੀ ਲਗਦੀ ਹੈ। 'ਮੱਥਾ ਦੀਵੇ ਵਾਲਾ' ਦੇ ਪੈਗੰਬਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗੁਆਚੇ ਆਪੇ ਦੇ ਲੱਭ ਪੈਣ ਦੇ ਖਿਆਲ ਨਾਲ ਹੀ ਕੰਬਣੀ ਛਿੜਦੀ ਹੈ। ਹਰਿਭਜਨ ਸਿੰਘ ਕਾਵਿ ਦਾ ਮੂਲ ਪੈਰਾਡਾਈਮ ਅਜੇਹੇ ਅਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਮਨੋਦਸ਼ਾ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਹੈ, ਜੋ ਆਪਣੀ ਇਤਿਹਾਸਕ ਹੋਣੀ ਬਾਰੇ ਚੇਤਨ ਵੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਕਰਮੰਦ ਵੀ। ਉਸਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਉਦਾਹਰਨ ਉਚਿਤ ਰਹਿਣਗੇ :

ਅਜੀਬ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਿਗਰਟੀ ਸੁਆਦ ਹੈ

ਕਦੀ ਮੈਂ ਧੁਖ ਕੇ ਭੁਰ ਪਵਾਂ

ਕਦੀ ਸੁਲਘ ਕੇ ਭੁਰ ਪਵਾਂ। (ਤਾਰ ਤੁਪਕਾ, ਪੰਨਾ 51)

 

ਮੈਂ ਪਿੰਜਰੇ ਬੰਦ ਇਕ ਸਿਫ਼ਰਾ

ਖਲਾਅ ਅੰਦਰ ਭਟਕਦਾ ਹਾਂ

ਮੇਰੀ ਆਪਣੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਬਿਨ

ਕੋਈ ਸਾਥੀ ਨਹੀਂ ਮੇਰਾ

ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ

ਕਿ ਤੁਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਹੀ ਜਾਵਾ

ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ

ਕਿ ਤੁਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਹੀ ਆਵਾਂ। (ਨਾ ਧੁੱਪੇ ਨਾ ਛਾਵੇਂ, ਪੰਨਾ 9)

ਰੇਤ ਥਲਾਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਹੀ ਆਪ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਹਾਂ

ਤੂੰ ਕਿਧਰੇ ਨਹੀਂ ਡਿੱਠਾ

ਫਿਰ ਡਰ ਜਾਵਾਂ

ਕਿਤੇ ਗੁਆਚਾ ਆਪਾ ਲਭ ਨਾ ਜਾਏ।

(ਮੱਥਾ ਦੀਵੇ ਵਾਲਾ, ਪੰਨਾ 22)