ਤੈਂ ਦਰ ਛੱਡ ਕੇ ਮੈਂ ਕੈਂ ਦਰ ਜਾਵਾਂ

ਕੌਣ ਕਰੇ ਨਿਸਤਾਰਾ।

(ਚੋਲਾ ਟਾਕੀਆਂ ਵਾਲਾ, ਪੰਨਾ 183)

ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਆਪਣਾ ਬਿਰਦ ਬਿਚਾਰੋ

ਆਪਣਾ ਹੀ ਜਨ ਆਪਣੇ ਹੀ ਘਰ

ਗੈਰਾਂ ਵਾਂਗ ਨਾ ਮਾਰੋ,

ਜੇ ਮੈਂ ਕੰਸ ਕੋਈ ਹਰਨਾਖਸ

ਆਵੇ ਧਰ ਅਵਤਾਰੇ

ਸਭ ਜਗ ਵੇਖੇ ਵਿਚ ਦਲੀਜਾਂ

ਪਕੜੇ ਪਕੜ ਸੰਘਾਰੋ

ਮੈਂ ਤਾਂ ਸ਼ਰਨ ਗਹੀ ਸ਼ਰਨਾਗਤ

ਆਇਆ ਤੁਧ ਦਰਬਾਰੇ

ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਓਟ ਤੂੰ ਹੀ ਮੇਰਾ ਉਹਲਾ

ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਆਸ ਅਧਾਰੋ

ਨਾ ਤੋੜੋ ਆਸਾ ਭਰਵਾਸਾ

ਆਪਣਾ ਜਨ ਮ੍ਰਿਤਪਾਰੋ

ਜੀਭਾ ਨਾਮ ਮਹਾਰਸ ਮੀਠਾ

ਹਥ ਪਰਸਾਦ ਤੁਮਾਰੋ

ਸਾਖੀ ਸੰਤ ਸਰੋਵਰ ਸੱਚਾ

ਸਾਖੀ ਸਿੰਘ ਦੁਆਰੇ

ਪਿਠ ਪਰ ਵਾਰ ਤੇਰਾ ਜਨ ਕੋਹਿਆ

ਕਿਸ ਪੈ ਕਰੋ ਪੁਕਾਰੋ

ਹਮਰੀ ਵੇਦਨ ਸਭ ਜਗ ਜਾਣੇ

ਚਹੁੰਕੂੰਟੀ ਜੁਗ ਚਾਰੋ

ਇਹ ਅਨਹੋਣੀ ਤੋਂ ਦਰ ਹੋਈ

ਧਰਮ ਕੁਧਰਮ ਨਿਤਾਰੋ

ਤੇਰੀ ਡਿਓੜੀ ਦਾਗ਼ ਪਿਆ ਹੈ

ਕਿਰਪਾ ਸਹਿਤ ਉਤਾਰੋ।

(ਚੋਲਾ ਟਾਕੀਆਂ ਵਾਲਾ, ਪੰਨੇ 185-86)

ਲੋਕ-ਕਾਵਿ ਵਾਂਗ ਹਰਿਭਜਨ ਸਿੰਘ ਪ੍ਰੇਰਨ ਸੋਮਾ ਮੰਨਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਹੈ: ਸ਼ਬਦ-ਸਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਦਾ