ਸਮਾਜਕ ਸਰੋਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਦਸਤਪੰਜਾ ਲਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ ਕਿ ਸਥਾਪਤ ਵਿਵਸਥਾ ਤੇ ਉਸਦੇ ਮੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਤੱਜੇ ਬਿਨਾ ਨਵੇਂ ਦੀ ਉਸਾਰੀ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ। ਇਸੇ ਲਈ ਉਸਨੇ ਧਰਮ, ਦਰਸ਼ਨ, ਪਰੰਪਰਾ, ਮਨੁੱਖੀ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ, ਕਿਰਤ, ਸੁਹਜ ਅਤੇ ਕਲਾ ਆਦਿ ਦੀ ਨਵੇਂ ਮਨੁੱਖਵਾਦੀ ਪੈਂਤੜੇ ਤੋਂ ਪੁਨਰ ਵਿਆਖਿਆ ਕੀਤੀ। ਇਹੋ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਪੰਜਾਬੀ ਆਲੋਚਕਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰਤਿਮਾਨ ਵਿਦਰੋਹੀ', ਪਾਰਗਾਮੀ-ਚਿੰਤਕ' ਅਤੇ 'ਕਲਚਰਲ-ਬੁੱਤ ਸ਼ਿਕਨ' ਕਹਿ ਕੇ ਵਡਿਆਇਆ ਹੈ।

ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਮਾਨਵਵਾਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖੀ ਸੰਦਰਭ ਤੋਂ ਨਿਰਲੇਪ ਨਾ ਰੱਬ ਪ੍ਰਵਾਨ ਹੈ, ਨਾ ਧਰਮ ਅਤੇ ਨਾ ਕਲਾ। ਉਸਨੇ ਰੱਬ-ਕੇਂਦਰਤ ਧਰਮ-ਚੇਤਨਾ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿਚ ਅਜੇਹੇ ਮਨੁੱਖ-ਕੇਂਦਰਤ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਕੀਤੀ, ਜੋ ਰੱਬ ਤੋਂ ਤਾਂ ਇਨਕਾਰੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਰੱਬ ਦਾ ਮਨੁੱਖ-ਬਾਹਰਾ ਕੋਈ ਵੀ ਰੂਪ ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਨਹੀਂ। ਉਸਦੇ ਚਿੰਤਨ ਦਾ ਕੇਂਦਰੀ ਬਿੰਦੂ ਰੱਬ ਦੀ 'ਦਿੱਬਤਾ' ਨਹੀਂ, ਮਨੁੱਖ ਦੀ 'ਮਨੁੱਖਤਾ' ਹੈ। ਉਹ ਪਹਿਲਾ ਪੰਜਾਬੀ ਕਵੀ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਧਰਮ ਦੇ ਨੁਕਤੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਮਨੁੱਖ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੋਂ ਵੇਖਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ। ਭਾਈ ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਰਹੱਸਵਾਦੀ ਕਵੀਆਂ ਦੇ ਵਿਪਰੀਤ ਉਸਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਜ਼ੋਰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਦੈਵੀ ਸਰੂਪ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਉਪਰ ਨਹੀਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਨੁਭਵ ਉਪਰ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚਲਾ ਰੱਬ ਨਾ ਭਾਈ ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਵਾਂਗ 'ਨਿਰਾ-ਨੂਰ' ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮਨੁੱਖੀ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹੇ ਦੀ ਕੋਈ ਪਰਾ-ਮਨੁੱਖੀ ਹੋਂਦ। ਮਨੁੱਖ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਵਾਂਗ ਉਸਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਰੱਬ ਦਾ ਚਿਤਰਣ ਵੀ ਠੋਸ ਹਕੀਕਤ ਵਾਂਗ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿਸੇ ਅਮੂਰਤ ਸੰਕਲਪ ਵਾਂਗ ਨਹੀਂ, ਜੋ ਮਨੁੱਖੀ ਅਨੁਭਵ ਦੀ ਪਕੜ ਵਿਚ ਹੀ ਨਾ ਆ ਸਕੇ। ਉਹ ਰੱਬ ਨੂੰ 'ਮੇਰਿਆ ਰੱਬਾ' ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਚਿਤਵ ਕੇ ਮਨੁੱਖ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਹਿਜ ਮਾਨਵਤਾ ਦਾ ਬਣਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਉਂ ਰੱਬ, ਮਨੁੱਖ ਲਈ ਨਾ ਅਪਹੁੰਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸ਼ਰਧਾ-ਪੂਜਾ ਦੀ ਲਖਾਇਕ ਕੋਈ ਪਵਿੱਤਰ ਦਿੱਬ-ਹੋਂਦ। ਉਹ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾ ਦੈਵੀਕਰਣ ਕਰਦਾ ਹੈ ਨਾ ਨਿਰਸਰੀਰੀਕਰਣ, ਸਗੋਂ ਉਸਨੂੰ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਦੁਖ-ਸੁਖ 'ਚ ਸ਼ਰੀਕ ਹੁੰਦੀ ਹਸਤੀ ਵਜੋਂ ਚਿਤਵਦਾ ਹੈ। ਸੋ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖ ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਸੱਚ ਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੋਂ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਨਾ ਕਿ ਸੰਸਥਾਈ ਧਰਮ ਦੀ ਰੀਤੀਵਾਦੀ ਉਪਾਸਨਾ-ਮੂਲਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੋਂ। ਪ੍ਰਮਾਣ ਵਜੋਂ 'ਆਵੀਂ ਤੂੰ ਰੱਬਾ ਮੇਰਿਆ' ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਇਹ ਸਤਰਾਂ ਪੜੀਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ :

ਆਵੀਂ ਤੂੰ ਰੱਬਾ ਮੇਰਿਆ

ਵਹਿਲਾ ਵਹਿਲਾ ਆਵੀਂ ਤਾਵਲਾ ਤਾਵਲਾ

ਤੇ ਸਟੀਂ ਪਰੇ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਵਿਚੋਂ ਖੋਹ ਕੇ

ਇਹ ਘੰਟੀਆਂ, ਟੱਲੀਆਂ

ਜਿਹੜੀਆਂ ਮੈਂ ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜੀਆਂ,

ਤੇਰੀ ਪੂਜਾ ਲਈ

ਤੇ ਆਵੀਂ ਬੁਝਾਵੀਂ ਆਪ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ,