ਇਹ ਦੀਵੇ ਥਾਲ ਵਿਚ ਪਾਏ ਮੈਂ,

ਤੇਰੀ ਆਰਤੀ ਕਰਨ ਨੂੰ।

ਤੇ ਪਕੜੀ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਸੰਭਾਲੀਂ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਡਿਗਦੀ ਨੂੰ

ਤੇ ਰੱਖੀਂ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਮੇਰੇ ਪੀਲੇ ਪੀਲੇ ਮੂੰਹ ਤੇ

ਤੇ ਚੁਕੀਂ ਚੁਕੀਂ ਰੱਬਾ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ

ਮੇਰਾ ਮੁਖ ਉਤਾਹਾਂ ਨੂੰ...

ਤੇ ਇਉਂ ਪੜ੍ਹਾਈਂ ਰੱਬਾ

ਆਪਣੀ ਅੱਨਪੜ੍ਹ ਜਿਹੀ, ਝਲੀ ਜਿਹੀ ਬਰਦੀਆਂ

ਉਹ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਦੀ ਭੇਤ ਵਾਲੀ ਵਿੱਦਿਆ ਸੱਚ ਦੀ

(ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਮੈਦਾਨ)

ਰੱਬ ਦਾ ਪਰਾ-ਮਨੁੱਖੀ ਸਰੂਪ ਮਾਨਵਵਾਦੀ ਚਿੰਤਨ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਸੇ ਲਈ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਰੱਬ ਦੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਨੁਭਵ ਤੋਂ ਬਾਹਰੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰੂਪ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਉਹ ਰੱਬ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲ਼ੇ ਉਸ ਸਾਰੇ ਧਾਰਮਿਕ ਕਰਮਕਾਂਡ ਨੂੰ ਬੇਲੋੜਾ ਸਿੱਧ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਪੁਜਾਰੀ ਵਰਗ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਪਵਿਤਰ ਫ਼ਰਜ਼ ਅਤੇ ਮੁਕਤੀ ਦੇ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਪੁਜਾਰੀ ਵਰਗ ਦੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਧਾਰਤ ਧਾਰਮਿਕ ਕਰਮਕਾਂਡ ਦੇ ਰੀਤੀਬੱਧ ਦੁਹਰਾਉ ਨੂੰ 'ਹਨੇਰੀ ਕੋਠੜੀ ਦੀ ਕੈਦ', 'ਅਫ਼ੀਮ/ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਨਸ਼ੇ' ਅਤੇ 'ਰਸਹੀਣ ਕਾਮ-ਕ੍ਰੀੜਾ' ਜਿਹੇ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਅਮਲ ਦਾ ਨਾਂ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਅਤੇ ਆਰਟ (ਉਨਰ) ਅਤੇ 'ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਘੁੰਡ' ਕਾਵਿ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਵਿਚ ਉਹ ਨਾ ਕੇਵਲ ਧਰਮ ਦੇ ਕਰਮਕਾਂਡੀ ਨਿਭਾਅ ਦੀ ਬਾਂਝ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮੀ ਜਾਂ ਮੌਤ ਦੇ ਚਿੰਨ੍ਹ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਉਸ ਸਮੁੱਚੀ ਗਿਆਨ-ਪਰੰਪਰਾ (ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ) ਨੂੰ ਵੀ ਰੱਦ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਹੜੀ ਰੱਬ ਨਾਲ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਆਤਮਿਕ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਥਾਂ ਧਰਮ ਦੇ ਭੇਖ ਅਤੇ ਬਾਹਰੀ ਕਰਮਕਾਂਡ ਦੇ ਰੀਤੀਵਾਦੀ ਨਿਭਾਉ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਧਰਮ ਅਤੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਵਾਂਗ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਉਸ ਕਲਾ-ਸੰਕਲਪ ਨੂੰ ਵੀ ਰੱਦ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਆਤਮਿਕ ਅਮੀਰੀ ਨਹੀਂ ਬਖ਼ਸ਼ਦਾ। ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਨਾ 'ਉਲੀ ਲੱਗੀ ਸੋਚ ਵਾਲੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਸਾਧ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ 'ਅੰਦਰਲੀ ਜੋਤ ਦੇ ਚਾਨਣ' ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਅਤੇ ਕਿਰਤ ਤੋਂ ਟੁੱਟੇ ਫ਼ਿਲਾਸਫ਼ਰ ਅਤੇ ਕਵੀ ਨੂੰ ਹੁਨਰਵਾਨ। ਧਰਮ, ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਅਤੇ ਕਲਾ ਜੇ ਮਨੁੱਖੀ ਸੁਰਤਿ ਨੂੰ ਉਦਾਤਤਾ ਨਹੀਂ ਬਖਸ਼ਦੇ ਤਾਂ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਉਹ ਬਾਂਝ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਮਨੁੱਖੀ ਚੇਤਨਾ ਨੂੰ ਜਗਾ ਕੇ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਸਿਰਜਣਸ਼ੀਲ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਦਿਖਾਵੇ ਦੇ ਧਰਮ, ਕੋਰੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਸਾਰ ਤੋਂ ਸੱਖਣੀ ਕਲਾ ਨਾਲੋਂ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਕਿਰਤ ਨੂੰ ਉਚੇਰਾ ਦਰਜਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਕਿਰਤ ਅਤੇ ਕਲਾ- ਸਿਰਜਣਾ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਮਨੁੱਖਤਵ ਦੀ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ਕਸੌਟੀ ਵਜੋਂ ਚਿਤਵਦਾ ਹੈ। ਕਿਰਤ ਅਤੇ