ਨਿਘਾਰ ਦਾ ਬਾਨ੍ਹਣੂੰ ਬੰਨਦਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਆਦਿਮ ਸਾਦਗੀ ਤੇ ਸਰਲਤਾ ਵਾਲੇ ਪੁਰਾਣੇ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਕੂਕ ਮਾਰਦਾ ਹੈ :

ਆ ਪੰਜਾਬ-ਪਿਆਰ ਤੂੰ ਮੁੜ ਆ! ...

ਖੁੱਲ੍ਹ ਹੋਵੇ, ਡੁੱਲ੍ਹ ਹੋਵੇ

ਇਕ ਦੂਜੇ ਪਿੱਛੇ ਮਰਨਾ ਘਰ,

ਘਰ ਇਕੱਠ ਹੋਵੇ,

ਉਹੋ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਮਿੱਲਤਾਂ ਗਹਿਮਾ ਗਹਿਮ ਹੋਵੇ, ਚਹਿਲ ਬਹਿਲ ਗੁਰੂ ਦੀਆਂ ਬਰਕਤਾਂ।

ਧੀ-ਭੈਣ ਦਾ ਆਦਰ ਹੋਵੇ,

ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਪਾਲਣਾ

ਬੱਚੇ-ਬੱਚੀ ਦੀ ਗੋਰ ਹੋਵੇ

ਗੁਰਾਂ ਵਾਲੇ ਸਾਂਚੇ ਢਾਲਣਾ।

(ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਮੈਦਾਨ)

ਹਰਿਭਜਨ ਸਿੰਘ: ਸੁਹਜਵੰਤ ਕਵੀ

ਡਾ. ਹਰਿਭਜਨ ਸਿੰਘ ਆਧੁਨਿਕ ਯੁੱਗ-ਬੋਧ ਦੇ ਬਹੁ-ਪਾਸਾਰੀ ਸੱਚ ਨੂੰ ਅਤਿ ਸੂਖਮ ਕਾਵਿ-ਉਚਾਰ ਰਾਹੀਂ ਰੂਪਮਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸੁਚੇਤ ਕਵੀ ਅਤੇ ਕਾਵਿ-ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਹੈ। ਉਹ ਬਹੁ-ਸਿਰਜਕ ਵੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸੁਚੇਤ-ਸਿਰਜਕ ਵੀ। ਉਹ ਭਾਵੇਂ ਕਵਿਤਾ ਰਚੇ, ਭਾਵੇਂ ਵਾਰਤਕ ਅਤੇ ਭਾਵੇਂ ਸਮੀਖਿਆ, ਉਸਦੀ ਹਰ ਰਚਨਾ ਚੇਤਨ ਸਿਰਜਣਾ ਦੀ ਸਾਖੀ ਭਰਦੀ ਹੈ। ਬਹੁ- ਭਾਸ਼ੀ ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵ-ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਅਧਿਅਨ ਨੇ ਭਾਵੇਂ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਉਸਦੀ ਰਚਨਾ ਅਤੇ ਅੰਤਰ-ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਬਿਗਾਨੀ ਛਤਰੀ ਦੀ ਛਾਉਂ ਵਿਚ ਤੁਰਨ ਤੋਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਗੁਰੇਜ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਬਹੁ-ਭਾਸ਼ੀ ਗਿਆਨ ਨੇ ਉਸਦੀ 'ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਉਦਾਰਤਾ' ਬਖ਼ਸ਼ੀ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵ-ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਅਧਿਅਨ ਨੇ ਉਸਦੀ ਜਗਿਆਸਾ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ ਅਮੀਰ ਬਣਾਇਆ। ਜਦੋਂ ਪ੍ਰਗਤੀਵਾਦੀ ਕਾਵਿ-ਲਹਿਰ ਆਪਣੀਆਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅਤੇ ਬਾਹਰੀ ਵਿਰੋਧਤਾਈਆਂ ਕਾਰਨ ਗਤੀਰੋਧ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਰਚਨਾਤਮਕ ਜਲੋਅ ਦੇ ਗੁਆਚਣ ਦਾ ਸੰਤਾਪ ਭੋਗ ਰਹੀ ਸੀ ਉਸਨੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਕਾਵਿ-ਮੁਹਾਵਰੇ ਨੂੰ ਤਿਆਗਣ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਯੁੱਗ-ਬੋਧ ਅਨੁਕੂਲ ਨਵੇਂ ਕਾਵਿ- ਮੁਹਾਵਰੇ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਸੁਚੇਤ ਯਤਨ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਕਾਵਿ- ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਲਾਸਾਂ (1956) ਵਿਚ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਲੱਖਣ ਅੰਦਾਜ਼ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਸੀ :

ਅਹਿ ਇਕ ਤਾਰਾ ਹੋਰ

ਇਹਦੀ ਜੋਤ ਵਿਲੱਖਣ ਲਿਸ਼ਕਦੀ

ਇਹਦੀ ਝਿਲਮਿਲ ਨਵੀਂ ਨਕੋਰ

ਪਰ ਇਹਨੂੰ ਵੀ ਲੱਖ ਤਾਰਿਆਂ

ਦੇ ਪਿੜ ਵਿਚ ਦੇਵੇ ਜੋੜ।

ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਪੈੜ ਵਿਚ ਪੈਰ ਧਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰੀ ਹੋਣਾ ਸਿਰਜਣਾ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਸ਼ਰਤ