ਇਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾਂ ਤੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਲਵਲੀਨ ਕੌਰ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਅੱਤ ਦੀ ਬਹਾਦਰ ਤੇ ਨਿਡਰ ਕੁੜੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਕੇਸ ਸੌਂਪਿਆਂ ਗਿਆ। ਲਵਲੀਨ ਨੇ ਮੁੱਢ ਤੋਂ ਸਭ ਘੋਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਸਭ ਨਾਕਾਮ। ਆਖਰ ਦੁਪਹਿਰ ਇੱਕ ਵਜੇ ਚਾਹ ਪੀਂਦੇ ਪੀਂਦੇ ਕੇਸ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਪਾਹੀ ਜੱਗੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ "ਮੈਡਮ ਦੇਖੋ ਰੱਬ ਦਾ ਭਾਣਾ। ਦੁਸਮਣਾਂ ਨੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਦੇ ਪਿਓ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਕਤਲ ਕੀਤਾ ਤੇ ਹੁਣ ਇਸਦਾ" ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਪਤੀ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋਇਆ। ਚਾਹ ਛੱਡੀ ਤੇ ਗੱਡੀ ਕੱਢ ਕੇ ਸਿੱਧਾ ਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਚਲੀ ਗਈ। ਨਾਲ ਦੇ ਦੋ ਨਵੇਂ ਭਰਤੀ ਹੋਏ ਸਿਪਾਹੀ ਗਏ। ਜੀਤ ਦੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਮੈਡਮ ਨੇ ਸਿੱਧਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਮਰਿਆਂ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਬੁਲਾਇਆ। ਅਫਸਰਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਦੀਪੋ ਘਬਰਾ ਗਈ। ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਦੀਪੋ ਦੇ ਹਾਵ ਭਾਵ ਦਿਸ ਰਹੇ ਸਨ।
ਉਸ ਨੇ ਬੜ੍ਹੇ ਠਰਮੇ ਨਾਲ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤੇ ਚਾਹਪਾਣੀ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ। ਲਵਲੀਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣੇ ਨੇ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਦੁਖੀ ਹੋ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹਨਾਂ
ਸੁਣਕੇ ਦੀਪੋ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਲਾਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਡਰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਲਵਲੀਨ - ਤੁਸੀਂ ਘਬਰਾਓ ਨਾ। ਹੌਂਸਲਾ ਰੱਖੋ।
ਦੀਪੋ ਛੇਤੀ ਹੀ ਨਾਲ ਅੰਦਰੋਂ ਚਾਰ ਕੁਰਸੀਆਂ ਲੈ ਕੇ ਆਈ। ਤਿੰਨਾਂ ਅਫਸਰਾਂ ਲਈ ਤੇ ਇੱਕ ਆਪਣੇ ਲਈ। ਫਿਰ ਬੈਠ ਕੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।
ਲਵਲੀਨ- ਕਿੰਨੀ ਉਮਰ ਸੀ ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚੇ ਦੀ।
ਦੀਪੋ- ਜੀ 20 ਸਾਲ।
ਲਵਲੀਨ- ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਸ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਸੀ?
ਦੀਪੋ- ਜੀ ਮੈਂ ਮੈਂ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਸੀ।
ਲਵਲੀਨ- ਤੁਸੀਂ ਕਦੋਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ।
ਦੀਪੋ- ਜੀ ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਚਾਹ ਲੈ ਕੇ ਗਈ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ...................
ਕਹਿਕੇ ਦੀਪੋ ਰੋਣ ਲੱਗੀ। ਲਵਲੀਨ ਨੇ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਾਇਆ ਤੇ ਸਿਪਾਹੀ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਲਿਖਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਮੈਡਮ ਲਵਲੀਨ ਫਿਰ ਘਰ ਦਾ ਮੁਆਇਨਾ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਦੀਪੋ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਆਖਿਰ ਲਵਲੀਨ ਨੇ
ਮੈਂ ਵੀ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਥਾਣੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਜੀਤ ਦਾ ਦੋਸਤ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਮੇਰੇ ਬਿਆਨ ਵੀ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਦਰਜ ਕੀਤੇ। ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਸਾਫ ਸਾਫ ਮੈਂ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਨੂੰ ਮੈਡਮ ਨੇ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਮੈਂ ਤਿੰਨ ਵਜੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
ਆਖਰ ਛੋਟੀ ਸੂਈ ਚਾਰ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਤੇ ਚਾਰ ਵੱਜਣ ਦਾ ਅਲਾਰਮ ਚੱਲਿਆ।
ਮੈਡਮ ਨੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜੀਤ ਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰਕੇ ਠਾਣੇ ਪੇਸ਼ ਕਰੋ ਅਤੇ ਛਿੰਦੇ ਤੇ ਨਜਰ ਰੱਖੋ।
ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਠਾਣੇ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ। ਮੈਡਮ ਨੇ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਦੱਸਣਾ ਕਿ ਛਿੱਤਰ ਖਾ ਕੇ।
ਦੀਪੋ - ਮੈਂ ਸਮਝੀ ਨੀ।
ਲਵਲੀਨ - ਸਮਝਾ ਦਿੰਨੇ ਆ। ਸਬਰ ਰੱਖ।
ਮੈਨੂੰ ਜਿਓਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜੀਤ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕਾਤਲ ਫੜ੍ਹੇ ਗਏ ਨੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਫੌਰਨ ਥਾਣੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਲਵਲੀਨ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਤੇ ਕਾਤਲਾਂ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ:-
ਮੈਂ - ਮੈਡਮ ਕਾਤਲ ਕਿੱਥੇ ਨੇ
ਲਵਲੀਨ - ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਦੇਖ ਲਵੋ।
ਹਵਾਲਾਤ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਮੈਡਮ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠੋਂ ਜਮੀਨ ਖਿਸਕ ਗਈ ਕਿ ਚਾਚੀ ਦੀਪੋ।
ਲਵਲੀਨ - ਜੀ। ਤੁਸੀਂ ਹੈਰਾਨ ਨਾਂ ਹੋਵੋ।
ਲਵਲੀਨ - ਮੈਂ ਵੀ ਬੜਾ ਜੋਰ ਲਾਇਆ, ਪਰ ਕੁਝ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ। ਆਖਿਰ ਫਿਰ ਮੈਂ ਦੀਪੋ ਦੇ ਬਿਆਨ ਲੈਣ ਲਈ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਦੀਪੋ ਝੱਟ ਕੁਰਸੀਆਂ ਚੱਕ ਲਿਆਈ। ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਸੋਚੋ ਜਿਸਦੇ ਹਿਰਦੇ ਨੂੰ ਪਤੀ ਤੇ ਪੁੱਤ ਦੇ ਮਰਨ ਦੀ ਸੱਟ ਹੋਵੇ ਉਹਨੂੰ ਕੁਰਸੀਆਂ ਕਿੱਥੇ ਸੁਝਦੀਆਂ ਨੇ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆਉਣ ਲੱਗਿਆਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਦੀਪੋ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਸੀ ਤੇ ਨਲਕੇ ਦੀ ਹੱਥੀ ਨੂੰ ਖੂਨ ਤੇ ਵਾਲ ਚਿੰਬੜੇ ਹੋਏ ਸੀ। ਜੋ ਕਿ ਇਹ ਸਾਫ ਕਰਨਾ ਭੁੱਲ ਗਏ ਸੀ। ਦੀਪੋ ਤੋਂ ਸਾਰੀ ਪੁੱਛ ਗਿੱਛ ਕੀਤੀ ਗਈ ਤੇ ਇਸਨੇ ਮੰਨਿਆ ਕਿ ਜੇਕਰ ਇਸਦਾ ਪੁੱਤਰ ਜਿਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਕਦੀ ਸਿਰੇ ਨਹੀਂ ਚੜ੍ਹਨ ਦੇਵੇਗਾ। ਦੀਪੋ ਨੇ ਫਿਰ ਨਲਕੇ ਦੀ ਹੱਥੀ ਕੱਢੀ ਤੇ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਜੀਤ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਮਾਰੀ। ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਜੀਤ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।
ਦੱਸਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਡਮ ਲਵਲੀਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਆ ਗਿਆ।
ਮੈਂ - ਮੈਡਮ ਤੁਸੀਂ ਰੋ ਕਿਉਂ ਰਹੇ ਹੋ?
ਲਵਲੀਨ - ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਜੀਤ ਮੇਰੇ ਬਚਪਨ ਦਾ ਕਲਾਸ ਸਾਥੀ ਸੀ। ਦਸਵੀਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਪੜ੍ਹੇ ਸੀ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਅੱਗੇ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਆਪਣੇ ਨਾਨਕੇ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਫਿਰ ਸਾਡਾ ਕਦੇ ਮਿਲਾਪ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਜਦੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜੀਤ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋ