اگلے دِن جدوں دھُپ چمکی تاں بھراواں نے گھاه سُکايا, بھریآں بنّھیآں تے ترِکالاں تاایں سارے مُسل بنا دِّتے۔ اتے ِاک وار پھےر اُهناں نے اّدھے اّدھے کالاچ 5ل اّدھا اّدھا بولد کھادھا تے اّدھا اّدھا مّٹ سراب پی لای۔ پھےر چھوٹے ِاوان نے آپنے ِاک بھرا نُوں جار دے گھر بھےجِآ :

اُهناں نُوں آکھ آ کے کںم وےکھ لَےن۔"

بھرا مُکھتار دے نال مُڑ آيا, تے جھّٹ کُ مگروں جار وی آپنیآں راکھویآں دراںداں وِچ آ گِآ۔ جار نے سارے مُسل گِنے تے اُس نے آپنیآں چراںداں وِچ سارے پھےرا مارِآ-گھاه دی ِاک تِن وی کِتے کھڑی نهیں سی رهِ گای۔

"سو. جوانو," اُس نے آکھِآ, "تُسیں گھاه بڑی سُهنی ترھاں تے بڑے وےلے جر کّٹ لِاَے۔ اےهدے لای مَےں تُهانُوں ساباس دےںدا آں تے, نالے ِاک سَو رُوبل تے چالی مَےںٹ سراب دے۔ پر هُن تُهاڈے کرن گوچرا ِاک کںم هور رهِ گِآ۔ ِاس گھاه دی رّکھی بڑی جرُوری اے۔ هر ورھے کوای آکے ساڈا گھاه کھا جاںدا رِهَے, اتے اسیں اُس چور دا کھُرا تّک نهیں لبھ سکے۔

اتے چھوٹے ِاوان نے جواب دِّتا:

'هجُور, مےرے بھراواں نُوں گھر جان ديو, تے مَےں کّلا هی گھاه دی راکھی کراںگا۔"

جار نُوں ِاس تے کوای ِاتراج نهیں سی. سو اُس دے بھرا جار دے وِهڑے وِچ گاے. آپنے پَےسے لاے اتے رّج کے سراب پیتی تے رات دی روٹی کھادھی۔ تے ِاس توں مگروں اُه گھر نُوں تُر پاے۔

رهی گّل چھوٹے ِاوان دی, اُه جار دیآں راکھویآں چراںداں نُوں مُڑ گِآ۔ اُه داتاں نُوں جاگدا رهِںدا تے جار دے گھاه دی راکھی کردا تے دِنے اُه رّج کے کھاںدا هیدا تے جار دے رسوای گھر وِچ هی آرام کر لَےںدا۔

دِن بیتدے گاے, پتجھڑ دی رُّت آ گای تے راتاں هنےریآں تے لںمیآں هو گایآں۔ ِاک دِن ترِکالاں نُوں چھوٹا ِاوان ِاک مُسل دے اُتے چڑھ گِآ۔ کانِآں وِچ لُکن دی تھاں بناای تے اُهدے وِچ تاڑی لاکے پَے گِآ۔ جدو اّدھی رات هوای تاں اچنچےت دےن ورگا چانن هويا۔ چھوٹے ِاوان نے باهر جھاکِآ تے کی وےکھدا هَے کِ اُهدے --نے سُنهِری اےال والی ِاک گھوڑی سی۔ اُه سمُںدر وِچوں کُّد کے نِکلی سی تے اُهدے مُوسل وّل دَوڑی آای سی۔ اُهدے کھُراں هےٹھ دھرتی کںب اُّٹھی, اُهدی