10
ਜਿਹੜੇ ਲੋਕੀਂ ਧਰ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਤਾਜ ਉਨਾਵਾਂ ਦੇ।
ਉਹ ਅਹਿਸਾਨ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ, ਧੁੱਪਾਂ ਸੜੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਦੇ।
ਸ਼ਾਮ ਪਈ ਸੁਰ ਦਿਲ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਪੈਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਟੁੱਟਿਆ ਏ,
ਬੰਦ ਕਦੇ ਨਈਂ ਹੁੰਦੇ ਵੇਖੇ ਬੂਹੇ ਅਸਾਂ ਸਰਾਵਾਂ ਦੇ।
ਸ਼ੀਸ਼ ਮਹੱਲ ਦੀ ਵੰਡੀ ਉੱਤੋਂ, ਕਿਹੜੀ ਹੋਣੀ ਝੁੱਲੇਗੀ,
ਚੌਂਹ ਇੱਟਾਂ ਨੇ ਕਰ ਛੱਡੇ ਨੇ, ਚਿੱਟੇ ਲਹੂ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ।
ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਖ਼ੁਦਗਰਜ਼ੀ ਦੀ ਤੁਹਮਤ ਕਦੇ ਵੀ ਜੜਦੇ ਨਾ,
ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਮੈਂ ਵੀ ਚੁੰਮਦਾ ਖੁਰ ਜੇ ਕਾਲੀਆਂ ਗਾਵਾਂ ਦਾ।
ਭੱਠੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬਲਦੇ ਵੇਖੇ, ਜਾਂ ਉਹ ਵੇਖੇ ਰੂੜੀ 'ਤੇ,
ਰੁੱਖਾਂ ਦਾ ਸੰਗ ਛੱਡਿਆ ਜਿਹਨਾਂ ਆਖੇ ਲੱਗ ਹਵਾਵਾਂ ਦੇ।
ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੇ ਅੱਗੇ ਚਿੱਕੜ ਵੇਖ ਕੇ ਜਿਹੜੇ ਮੁੜਦੇ ਰਹੇ,
ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਦਾਅਵੇ ਕਰਨ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ।
ਕਦੇ ਤੇ ਸੁੱਕੀਆਂ ਰੇਤਾਂ ਦੀ ਹਿੱਕ, ਸੂਰਜ ਦਾ ਮੂੰਹ ਧੋਂਦੀ ਏ,
ਕਦੇ ਕਦੇ ਸੁਕ ਜਾਂਦੇ ‘ਬਾਬਾ' ਵਗਦੇ ਹੜ੍ਹ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ।
-0-
