14
ਤੇਰੇ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ ਨੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਅੱਖੀਆਂ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ।
ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਸਾਨੂੰ, ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਅੰਦਾਜ਼ੇ।
ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਕੀ ਹਾਰ ਏ ਪਾਉਣਾ, ਪਾਇਆ ਤੇ ਕੁਮਲਾਇਆ,
ਫੁੱਲ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਸੀਨੇ ਲਾਈਏ, ਹਰ ਦਮ ਜਿਹੜੇ ਤਾਜ਼ੇ।
ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਤਬਾਰ ਨਈਂ ਹੁੰਦਾ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ,
ਵਿੱਚ ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ ਉਹ ਫਿਰਦੇ ਨੇ, ਮੂੰਹ ਤੇ ਮਲ ਕੇ ਗਾਜ਼ੇ।
ਸਾਡਾ ਅੰਦਰ ਬੋਲਣ ਵਾਲਾ, ਕਰ ਗਿਆ ਆਪ ਕਿਨਾਰਾ,
ਹੁਣ ਇਹ ਭਾਵੇਂ ਸਾੜੋ ਮਿੱਟੀ, ਭਾਵੇਂ ਪੜ੍ਹ ਜਨਾਜ਼ੇ।
ਜਿੰਨਾ ਤੀਕ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਆਵੇ, ਮੁੜ ਕੇ ਪਿਛਾਂਹ ਨਾ ਵੇਖੀਂ,
ਭਾਵੇਂ ਲੋਕੀਂ ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਕੱਸਣ ਲੱਖ ਆਵਾਜ਼ੇ।
ਸੱਸੀ ਵਾਂਗੂੰ ਨੀਂਦ ਪਿਆਰੀ, ਕਰ ਨਾ ਬੈਠੀਂ ‘ਬਾਬਾ’,
ਲੰਮੇ ਚੌੜੇ ਭੁਗਤਣੇ ਪੈਂਦੇ ਗਫਲਤ ਦੇ ਖਮਿਆਜ਼ੇ।
-0-
