18
ਜਦ ਤੀਕਰ ਨਾ ਸਿਰ 'ਤੇ ਬੱਧਾ ਲਾਲ ਰੁਮਾਲ।
ਓਨਾ ਚਿਰ ਨਈਂ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾਣਾ ਕਾਲਾ ਜਾਲ।
ਸਿਰ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਨੇ ਟੁਰਨ ਫਿਰਨ ਦੀ ਆਦਤ ਪਾ,
ਤੇਰੇ ਵੱਲੇ ਵੇਖ ਰਹੇ ਨੇ, ਤੇਰੇ ਬਾਲ।
ਟੁੱਕ ਤੋਂ ਰੋਂਦੇ ਪਏ ਨੇ ਬਾਲ ਗਵਾਂਢੀ ਦੇ,
ਤੂੰ ਪਿਆ ਖੇਡੇਂ ਜ਼ੁਲਫਾਂ ਤੇ ਰੁਖ਼ਸਾਰਾਂ ਨਾਲ।
ਸੂਰਜ ਕੋਲੋਂ ਪੁੱਛ ਨਾ ਰਸਤਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦਾ,
ਸੂਰਜ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤੇ ਤੇਰੇ ਵਿੱਚ ਕਮਾਲ।
ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਮੈਲ ਕਦੇ ਵੀ ਜੰਮਣ ਦੇਂਦੇ ਨਈਂ,
ਜਿਹੜਿਆਂ ਲੋਕਾਂ ਯਾਰੀ ਰੱਖੀ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨਾਲ।
-0-
