ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਧਾਰੀਆ ! ਊਨ ਨਿਸ਼ਚਿੰਤ ਹੋ ਕੇ,
ਰਾਜ਼ੀ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਰਹਿੰਦਾ ।
ਲੱਤ ਦੁਹੀਂ ਬੇੜੀ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦਾ,
ਜਾਂ ਉਰਾਰ ਹੁੰਦਾ, ਜਾਂ ਮੈਂ ਪਾਰ ਰਹਿੰਦਾ ।
ਇਕੋ ਚੀਜ ਹੀ ਸੱਜਣਾ, ਰੱਖਣੀ ਸੀ,
ਜਾਂ ਅਸੂਲ ਰਹਿੰਦਾ, ਜਾਂ ਪਰਵਾਰ ਰਹਿੰਦਾ ।
ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੁਹਾਂ ਜੰਗੀ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਥਾਂ ਮੇਰੇ,
ਰਹਿੰਦੀ ਕੌਮ, ਜਾਂ ਪੁੱਤਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਰਹਿੰਦਾ ।
ਦਇਆ ਸਿੰਘ ਅੱਗੋਂ ਬੋਲ ਸਕਿਆ ਨਾ,
ਹੰਝੂ ਕੇਰਦਾ ਕੇਰਦਾ, ਟੁਰ ਪਿਆ ਉਹ।
ਸੂਰਮਤਾਈ ਦੇ ਏਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ
ਮਾਲਾ ਫੇਰਦਾ ਫੇਰਦਾ, ਟੁਰ ਪਿਆ ਉਹ।
