ਪਈ । ਉਹ ਆਪਣੀ ਹੋਸ਼ ਗਵਾ ਬੈਠਾ । ਸੰਤ ਦੀਆਂ ਨਿਗਾਹਾਂ ਵੀ ਉਹਦੇ 'ਤੇ ਪੈ ਗਈਆਂ ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਭਰਾ ਉਸ ਸੁੰਦਰੀ ’ਤੇ ਲੱਟੂ ਹੋ ਗਏ। ਸੁੰਦਰੀ ਦੇ ਹਾਵ-ਭਾਵਾਂ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਮਰ ਮਿਟੀ ਹੈ। ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ।

ਦੋਵੇਂ ਇਧਰ-ਉਧਰ ਚੱਕਰ ਕੱਟ ਕੇ ਪਤਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਕਿ ਉਹ ਸੁੰਦਰੀ ਕੌਣ ਸੀ ? ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਇਕ ਅਧਖੜ ਔਰਤ ਨਜ਼ਰ ਆਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਉਸ ਸੁੰਦਰੀ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਹ ਔਰਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਮਤਲਬ ਸਮਝ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ- "ਕੱਲ੍ਹ ਇਸੇ ਵਕਤ ਬਗੀਚੇ 'ਚ ਆ ਜਾਇਉ। ਏਥੇ ਹੀ ਮਿਲੇਗੀ।"

ਦੋਵੇਂ ਭਰਾ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ । ਪਰ ਬਸੰਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਹੋਣ ਦਾ ਫ਼ਾਇਦਾ ਉਠਾਇਆ। ਉਹਨੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਨਾ ਮਿਲਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸੰਤ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਿਆ।

"ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ! ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਸੋਹਣੀ ਕੁੜੀ ਕਾਰਨ ਦੋਹਾਂ ਭਰਾਵਾਂ 'ਚ ਈਰਖਾ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ। ਇਕ ਕੰਧ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਦੋਹਾਂ ਵਿਚਕਾਰ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮਨ 'ਚ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਪ੍ਰਤੀ ਦੋਸ਼ ਜਨਮ ਲੈਣ ਲੱਗੇ । ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਬਸੰਤ ਉਸੇ ਬਗੀਚੇ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਕੁੜੀ ਉਥੇ ਹੀ ਮੌਜੂਦ ਸੀ। ਬਸੰਤ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ-"ਤੂੰ ਕੌਣ ਏਂ ?"

"ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਮਾਇਆ ਹੈ।” ਉਹ ਹੱਸ ਕੇ ਬੋਲੀ।

"ਤੇਰਾ ਨਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਬੜੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ।” ਬਸੰਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ-"ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਸਵੀਕਾਰ ਹੈ।"

“ਪਿਆਰ।” ਉਹ ਖਿੜਖਿੜਾ ਕੇ ਹੱਸੀ-“ਕੀ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏਂ ?"

“ਹਾਂ।“

“ਪਰ ਮੇਰਾ ਇਹ ਰੂਪ ਬਨਾਵਟੀ ਹੈ, ਵੇਖ।"