ਲੱਗ ਪਈ ਤੇ ਉਹਦੇ ਚੀਕਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਸੰਤ ਆ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਦੀ ਇਹ ਹਰਕਤ ਵੇਖੀ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਗੁੱਸੇ ਦਾ ਕੋਈ ਪਾਰਾਵਾਰ ਨਾ ਰਿਹਾ। ਉਹਨੇ ਤੁਰੰਤ ਤਲਵਾਰ ਲਿਆ ਕੇ ਬਸੰਤ ਦਾ ਸਿਰ ਵੱਢ ਦਿੱਤਾ।

ਹਾਹਾਕਾਰ ਮੱਚ ਗਿਆ। ਸਾਰੇ ਸੰਤ ਨੂੰ ਬੁਰਾ-ਭਲਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ। ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਦਾ ਸਿਰ ਵੱਢ ਸੁੱਟਿਆ। ਲੋਕ ਹੈਰਾਨ ਸਨ । ਦੋਹਾਂ ਭਰਾਵਾਂ 'ਚ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਸੀ । ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ। ਸੰਤ ਨੂੰ ਸਿਪਾਹੀ ਫੜ ਕੇ ਲੈ ਗਏ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਸਾਰਾ ਬਿਰਤਾਂਤ ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ । ਤੂੰ ਤਾਂ ਨਿਆਂ ਕਰਨ 'ਚ ਬੜਾ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਏਂ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ । ਦੱਸ.... ਰਾਜੇ ਨੇ ਕੀ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇਗਾ।

ਵਿਕਰਮ ਬੋਲਿਆ-"ਸੁਣ ਬੇਤਾਲ । ਬਾਹਰੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਾਇਮ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਗੁਣ ਹੀ ਸਥਾਈ ਸੁੰਦਰਤਾ ਅਤੇ ਸੁਖੀ ਦੰਪਤੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਆਧਾਰ ਹਨ। ਸੰਤ ਦਾ ਨਿਰਣਾ ਠੀਕ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸੰਤ ਨੂੰ ਬੇਕਸੂਰ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ।"

"ਧੰਨਵਾਦ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ !" ਵਿਕਰਮ ਦੀ ਗੱਲ 'ਤੇ ਬੇਤਾਲ ਖਿੜਖਿੜਾ ਕੇ ਹੱਸਿਆ। ਉਹਦਾ ਇਹ ਹਾਸਾ ਬੜਾ ਹੀ ਭਿਆਨਕ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਸਕਦਾ, ਬੇਤਾਲ ਭੱਜ ਗਿਆ। ਵਿਕਰਮ ਦੌੜਿਆ, ਪਰ ਬੇਤਾਲ ਮੁੜ ਉਸੇ ਦਰਖ਼ਤ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਉਲਟਾ ਲਟਕ ਗਿਆ । ਵਿਕਰਮ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ।

ਉਹ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਫੜਨ ਲਈ ਦੌੜਿਆ।

 

ਬਦਚਲਣ

ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਲੱਤ ਤੋਂ ਫੜ ਕੇ ਖਿੱਚਿਆ ਤੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਚੀਕਿਆ-“ਸ਼ੈਤਾਨ ! ਤੂੰ ਮੰਨਦਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ?”