ਜਯਕਰਨ ਕੋਲ ਆ ਗਈ। ਜਯਕਰਨ ਨੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਅਪਣਾਉਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

"ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੰਦ੍ਰਸੇਨਾ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਦੀ ਨਾ ਰਹੀ। ਨਾ ਪਤੀ ਮੰਨ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਨਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਤਿਆਰ ਸੀ । ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਮਾਰੀ ਚੰਦ੍ਰਸੇਨਾ ਨੇ ਖੂਹ 'ਚ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਕਰ ਲਈ । ਹੁਣ ਦੱਸ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ।" ਬੇਤਾਲ ਬੋਲਿਆ-"ਤੇਰਾ ਨਿਆਇ ਕੀ ਕਹਿੰਦਾ ਏ । ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ 'ਚੋਂ ਕੀਹਦਾ ਤਿਆਗ ਵੱਡਾ ਹੈ ? ਇਨ੍ਹਾਂ 'ਚੋਂ ਨਿਰਸਵਾਰਥ ਭਾਵ ਨਾਲ ਕੀਹਨੇ ਕੀਹਦੇ 'ਤੇ ਪਰਉਪਕਾਰ ਕੀਤਾ ?"

ਵਿਕਰਮ ਬੋਲਿਆ-"ਸੁਣ ਬੇਤਾਲ ! ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ 'ਚੋਂ ਚੋਰ ਦਾ ਤਿਆਗ ਸਲਾਹੁਣਯੋਗ ਹੈ।”

"ਉਹ ਕਿਵੇਂ ?”

"ਉਹ ਇੰਜ ਕਿ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਤਿਆਗ ਮਗਰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਹੈ । ਗੁਰੂਦੱਤ ਦਾ ਤਿਆਗ ਰਾਜਸੀ ਕਾਨੂੰਨ ਦੇ ਡਰ ਕਰਕੇ ਸੀ । ਜਯਕਰਨ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਇਸ ਲਈ ਤਿਆਗਿਆ ਕਿ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਪਤਨੀ ਦੀ ਚਰ੍ਰਿਤਰਹੀਣਤਾ ਕਰਕੇ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਸੀ । ਚੰਦ੍ਰਸੇਨਾ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਹਾਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਬਾਅਦ 'ਚ ਬਦਨਾਮੀ ਦੇ ਡਰ ਕਾਰਨ ਉਹਨੇ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰ ਲਈ। ਚੋਰ ਹੀ ਇਕ ਅਜਿਹਾ ਸ਼ਖ਼ਸ ਸੀ, ਜੀਹਦਾ ਤਿਆਗ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਵਾਰਥ ਦੇ ਸੀ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਗਹਿਣੇ ਲੈ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਹਨੇ ਇੰਜ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।"

ਬੇਤਾਲ ਬੋਲਿਆ-“ਸ਼ਾਬਾਸ਼! ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਤੇਰਾ ਨਿਆਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ। ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਨਿਆਂ ਕੀਤਾ ਹੈ।"

ਤੇ ਉਹ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਉੱਡ ਗਿਆ । ਉਹਦਾ ਭਿਆਨਕ ਹਾਸਾ ਮੁੜ ਗੂੰਜਿਆ । ਉਹ ਬੋਲਦਾ ਰਿਹਾ-"ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ! ਤੇਰਾ ਨਿਆਂ ਸੰਸਾਰ 'ਚ ਅਮਰ ਰਹੇਗਾ।”

ਵਿਕਰਮ ਗੁੱਸੇ 'ਚ ਲਾਲ-ਪੀਲਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਬੇਤਾਲ ਦੇ ਮਗਰ