ਕ੍ਰੀੜਾ 'ਚ ਗੁਆਚ ਗਿਆ।
ਮਹਾਮੰਤਰੀ ਸਤਿਯਮਣੀ ਨੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਤੱਕਿਆ- ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ 'ਚੋਂ ਇਕ ਆਹ ਨਿਕਲੀ ਅਤੇ ਉਹ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਸਵਰਗ ਸਿਧਾਰ ਗਿਆ। ਉਹਦੀ ਜੀਵਨ ਲੀਲਾ ਸਮਾਪਤ ਹੋ ਗਈ । ਏਨੀ ਕਥਾ ਸੁਣਾ ਕੇ ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਆਖਿਆ-"ਵਿਕਰਮ ! ਹੁਣ ਤੂੰ ਦੱਸਣਾ ਹੈ ਕਿ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਕਿਹੜਾ ਸਦਮਾ ਪਹੁੰਚਾ ਕਿ ਉਹਦਾ ਕਲੇਜਾ ਫਟ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਸਵਰਗ ਸਿਧਾਰ ਗਿਆ ?"
ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਆਖਿਆ-"ਸੁਣ ਬੇਤਾਲ ! ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਦੁਖ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹ ਹਿੰਮਤ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਅੱਜ ਉਹ ਸੁੰਦਰੀ ਉਹਦੀ ਪਤਨੀ ਹੁੰਦੀ, ਆਖ਼ਿਰ ਉਹ ਵੀ ਤਾਂ ਇਕ ਵੀਰ ਰਾਜਪੁਰਸ਼ ਸੀ । ਪਰ ਉਹਨੇ ਇਹ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਬਸ, ਆਪਣੀ ਗ਼ਲਤੀ ਤੇ ਪਛਤਾਵੇ ਦੇ ਸਦਮੇ ਕਾਰਨ ਉਹਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।”
ਵਿਕਰਮ ਦੇਜਵਾਬ ਤੋਂ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੋ ਕੇ ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਆਖਿਆ-"ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਆਖਿਆ ਵਿਕਰਮ ! ਪਰ ਤੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਭੁੱਲ ਗਿਆਂ । ਤੈਨੂੰ ਉਹ ਪੁਰਾਣੀ ਸ਼ਰਤ ਤਾਂ ਯਾਦ ਹੀ ਹੋਵੇਗੀ...। ਤੂੰ ਬੋਲ ਪਿਆ ਏਂ, ਮੈਂ ਚੱਲਿਆਂ। ਮੈਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਵਿਕਰਮ ! ਹਾ...ਹਾ...ਹਾ...।" ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਬੇਤਾਲ ਵਿਕਰਮ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਉੱਡ ਗਿਆ ਤੇ ਹਵਾ 'ਚ ਤੈਰਦਾ ਹੋਇਆ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਭੂਮੀ ਵੱਲ ਉੱਡ ਗਿਆ।
ਵਿਕਰਮ ਬੇਤਾਲ ਦੇ ਪਿੱਛੇ-ਪਿੱਛੇ ਨੰਗੀ ਦੋ-ਧਾਰੀ ਤਲਵਾਰ ਲੈ ਕੇ ਦੌੜ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਦੋਸ਼ੀ ਕੌਣ ?
ਵਿਕਰਮ ਦੌੜਦਾ-ਦੌੜਦਾ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਭੂਮੀ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਬੇਤਾਲ ਦਰਖ਼ਤ 'ਤੇ ਪੁੱਠਾ ਲਟਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਰਾਜਾ
