ਬੇਤਾਲ ਮੁੜ ਅਚਾਨਕ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਸਵਾਮੀ ਭਗਤੀ ਦੇ ਸ੍ਰੇਸ਼ਠ ਕਰਤੱਵ
ਵਿਕਰਮ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ-"ਤੂੰ ਹੱਸ ਕਿਉਂ ਰਿਹਾ ਏਂ ? ਮੈਂ ਅਜਿਹਾ ਕਿਹੜਾ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਏ, ਜੀਹਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਤੂੰ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਏਂ ?”
ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਆਖਿਆ-"ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ! ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਗੱਲ 'ਤੇ ਨਹੀਂ, ਦੁਨੀਆ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ 'ਤੇ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਇਸਦਾ ਆਪਣਾ ਇਕ ਕਾਰਨ ਹੈ। ਸੁਣ, ਇਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ । ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਦੱਸੀਂ।”
ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਾਂਗ ਚੁੱਪ ਕੀਤਾ ਰਿਹਾ।
ਬੇਤਾਲ ਬੋਲਿਆ-"ਮਲਯਦੇਸ਼ ਦਾ ਰਾਜਾ ਬੜਾ ਵੀਰ ਅਤੇ ਵਿਦਵਾਨ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਰਾਜ 'ਚ ਚੰਦ੍ਰਮਣੀ ਨਾਂ ਦਾ ਇਕ ਸੇਠ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਇਕ ਦਿਨ ਇਕ ਦਰਬਾਰੀ ਨੇ ਆ ਕੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਆਖਿਆ-ਮਹਾਰਾਜ ! ਹੁਕਮ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇਕ ਬੇਨਤੀ ਕਰਾਂ।”
"ਹਾਂ, ਦੱਸ।” ਰਾਜਾ ਬੋਲਿਆ।
“ਅੰਨਦਾਤਾ ਸਾਡੇ ਰਾਜ 'ਚ ਸੇਠ ਚੰਦ੍ਰਮਣੀ ਦੀ ਧੀ ਮਣੀਮਾਲਾ ਬੜੀ ਸੋਹਣੀ ਹੈ। ਉਹਦੇ ਜਿੰਨੀ ਸੋਹਣੀ ਕੁੜੀ ਸ਼ਾਇਦ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਵਿਆਹੁਣ ਯੋਗ ਹੋ ਗਈ ਹੈ । ਮੇਰਾ ਖ਼ਿਆਲ ਹੈ— ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਰਾਜਮਹੱਲ ਦੀ ਸ਼ੋਭਾ ਵਧਾਓ।"
ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਜਾ ਸਮਰਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਹਿਮਤੀ ਦਿੱਤੀ-"ਜੇਕਰ ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਰਾਣੀ ਬਣਾਵਾਂਗੇ।”
ਦਰਬਾਰੀ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਾਜਾ ਸਮਰਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਸੇਵਿਕਾ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਆਖਿਆ-‘ਸੁਣ! ਤੂੰ ਸਾਡੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਪਾਤਰ ਏਂ । ਸਾਨੂੰ ਇਕ ਸੱਚ ਦਾ ਪਤਾ ਲਾ ਕੇ ਦੱਸ।”
"ਆਗਿਆ ਕਰੋ ਮਹਾਰਾਜ।” ਦੇਵਕੀ ਬੋਲੀ।
