ਹਾਸਾ ਬੜਾ ਭਿਆਨਕ ਸੀ । ਵਿਕਰਮ ਸਾਵਧਾਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਸਮਝ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦਾ ਫੈਸਲਾ ਸੁਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਭੱਜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਖੀਰ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਕੱਸ ਕੇ ਫੜ ਲਿਆ।
ਬੇਤਾਲ ਬੋਲਿਆ-"ਤੂੰ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਲੱਗਦਾ ਏਂ।"
ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਫੜ ਲਿਆ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਬੇਤਾਲ ਉੱਡ ਗਿਆ । ਵਿਕਰਮ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ ਤੇ ਕਾਹਲੀ-ਕਾਹਲੀ ਉਹਦੇ ਮਗਰ ਦੌੜ ਗਿਆ।
ਖੂਨ ਦਾ ਰੰਗ
ਇਕ ਵਾਰ ਮੁੜ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਉਹਨੂੰ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਲੱਦ ਕੇ ਤੁਰ ਪਿਆ ਤਾਂ ਬੇਤਾਲ ਅਚਾਨਕ ਠਹਾਕਾ ਮਾਰ ਕੇ ਹੱਸ ਪਿਆ। ਬੇਤਾਲ ਦਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਿਨਾਂ ਕਾਰਨ ਹੱਸਣਾ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਬੜਾ ਅਜੀਬ ਲੱਗਾ।
"ਕੀ ਗੱਲ ਏ ਬੇਤਾਲ ? ਹੱਸਿਆ ਕਿਉਂ ਏਂ ?"
ਬੇਤਾਲ ਬੋਲਿਆ-"ਇਕ ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ ਸੀ, ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ! ਉਹਦੇ ਕਰਕੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪਿਆਂ।"
"ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ?"
"ਇਕ ਕਹਾਣੀ ਯਾਦ ਆ ਗਈ। ਸੁਣ, ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।" ਤੇ ਬੇਤਾਲ ਆਖਣ ਲੱਗਾ- “ਅੰਧਕ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਰਾਜਾ ਬੜਾ ਹੀ ਪ੍ਰਤਾਪੀ ਤੇ ਦਿਆਲੂ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਰਾਜ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤਕ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਰਾਜਾ ਖੁਦ ਆਪਣੀ ਪਰਜਾ ਦੇ ਦੁਖ ਸੁਣਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਜਿੰਨੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਹੋ ਸਕੇ, ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਰਾਜੇ ਦੇ ਦਰਬਾਰ 'ਚ ਵੈਸ਼ਯ ਆਇਆ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਤਿੰਨ ਮੁੰਡੇ ਵੀ ਸਨ । ਪਰ ਉਹ ਸਾਰੇ ਅੰਨ੍ਹੇ ਸਨ । ਉਹ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰਕੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਹੋ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਖਲੋ ਗਏ।”
"ਰਾਜਨ ! ਇਸ ਵਕਤ ਮੈਂ ਬੜੀ ਮੁਸੀਬਤ 'ਚ ਹਾਂ। ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਤੁਸੀਂ