جھُںگے دی چون, تےل تے لُون

نی اڑیاَو ! سارا دِن لّگیآں رهیآں پھُّٹی چُنن وِّچ, پر ساڈے هّتھ پّلے کُجھ وی نهیں جاپدا, 'جھُںگے دی چون, تےل تے لُون والا لےکھا هی هونا سی ۔ کپاه دی پھُّٹی دی آکھری چون جو سی۔

ِاس نَوکر نال نرم رهو جاں گرم ۔ ِاس نُوں کُجھ نهیں پوںهدا, ِاس دا ِاه هال هَے اکھے 'جھاڑِآ جھںبِآ بھُورا جِاُں کا تِاُں ۔

تُلساں— نی سیلا ! تُوں اَوهی گّل کیتی نا اکھے 'جھلی گای ناون تے سےڑ آای ' لاون ۔ ِاک کںم تاں کر آای اےں پر دوهاں اُتے پانی وی پا آای اےں ۔

سانُوں تاں هُن تاایں جوگ دی سکل بھی نهیں دِکھاای, تے اُس رانی کھاں دے سالے دی 'جھٹ مںگنی پٹ وِآه' واه گُرُو جی واه !

جِںدے مےریاے, مِّٹی دیاے ڈھےریاے, رّب نُوں ےاد کر لَے۔
مےلا کوای دم دا; اےتھے بَےٹھ کِسے نهیں رهِنا ۔

اُه پِآرا مےری 'جِںد دی جِںد' مےرے آتما دا سری پرماتما گُرُو گوبِںد سِںگھ, مَےں اُنھاں دے هُکم نا منّا ?

بابا- بےٹا گھابرو نهیں ۔ رّب اُّتے نِسچا رّکھو جِس 'جِںد دِّتی, روجی بھی دےسی۔'

ِاسے لای اُه کایآں دِناں توں سوچ رِها سی کِ بھاوےں مَےں پرےم دا جھُّگا چَوڑ کرن وِّچ کسر نهیں چھّڈی, پر هُن ِاس چھےکڑ دی لُّٹ وِچوں وی کُجھ نا کُجھ هّتھ آاُنا چاهیدا هَے۔ 'جاںدے چور دی لںگوٹی جِنّاں هی سهی پر اجے تک گوپال سِںگھ دا جی نهیں سی بھرِآ۔

اُه وی آدت توں مجبُور هَے۔ راه جاںدِآں نُوں چھےڑدا هَے۔ ‘جاںدا جاںدا لسکری تے کر گِآ مسکری اُس دا کی کریاے ?

مَےنُوں کی پتا سی, ِاه کِهو جِها کُپّتا هَے ? مَےنُوں تاں مِلِآ هی هُنے هَے۔ 'جاں راه پِآ جانیاے, جاں واه پِآ جانیاے۔

اُه مهاں پُرکھ 'جاں بولَے, تاں برهم گِآن' ِاس لای اُه گںدیآں هولیآں وِچ گںدی جبان کِتھوں لِآون تے کیکر کّڈھن ?

جاں هنّے جاں بنّے ۔ جاں تِنّ کانے جاں پَوں باراں, پر ِاک وےر کھےڈ تاں کر وےکھیاے ۔