پنجابی محاورے۔

مُّکھ مںتری دی پدوی تاں اُسترِآں دی مالا هَے, دِن رات وکھت پا چھّڈدی هَے۔

گُرنام بهُت چلاک هَے,اُس نال کوای اُستادی نهیں کر سکدا۔

تےری اُّتھے کوای پُّچھ-دّس نهیں, اَےوےں ساڈے ساهمنے اُّسر اُّسر کے نا بَےٹھ کِ مَےں تُهاڈا ِاه کںم کرا دِآںگا۔

مَےں راتیں پھِکر وِّچ سَوں نهیں سکِآ۔ ساری رات اُّسل وّٹے بھنّدِآں لںگھی۔

اُه بّس اُسارے اُسارن نُوں هی سےر هَے, هّتھیں کُجھ نهیں کر سکدا۔

تُهاڈی چِّٹھی پڑھ کے دِل نُوں دُّکھ هويا کِ تُسیں آپنے مَوجُودا کںم-دھںدے توں اُّکتا گاے هو۔

ٹھےکےدار ساهِب نے بھاوےں آپنے وّلوں اُپروکت سبداں نُوں کھُوب کںٹھ کر کے لِآںدا هويا سی, پھِر وی تھوڑھی جِنّی اُکاای کھا هی گاے۔

مَےنُوں بڑی اُکاای لّگی هَے۔ جے مَےں کّلھ اُّتھے چلا جاںدا تاں ِاه کںم هو جانا سی۔

ماسٹر جی نے بّچِآں نُوں کِها کِ تُهاڈیآں کاپیآں اُّکا-پُّکا پُوریآں هونیآں چاهیدیآں هن۔

جِهڑا پُلِس دے کابُو آ جااے, ِاّک واری اُسنُوں اُّکھلی وِّچ چھڑ دےںدے هن اتے کسُور منّوا کے هی چھّڈدے هن۔

اسیں تاں هُن اُّکھلی وِّچ سِر دِّتا هی هَے جو هووےگا دےکھِآ جاوےگا۔

هُن مےرا من پڑھاای توں اُّکھڑ گِآ هَے۔