اُکاای لّگنی

نواب کھان هوری تِّتر هون نُوں پھِردے نے, تے اُنھاں جمین اجےهی چُّپ چُپاتِآں کِسے نُوں دےنی اے, جو کِسے نُوں پتا وی نهیں لّگنا تے رُپایاے کنّی بنّھ کے راتو رات چنّ چاڑھ جانا هَے۔

مَےں اُس دُنیآں توں همےسا لای تِنکا توڑ کے, مےرے پِآرے گریبو, اّج توں تُهاڈی دُنیآں دا واسی بندا هاں۔

کٹھن ِامتِهان پاس کرنا۔ تِّکھی دھار تے تُرن نُوں تِآر هاں مَےں, اَےپر نِبھےگی ِاس ترھاں کار کیکر ?

مَےں تّتی نے تِّکھا کِاُں بولنا سی ? مَےنُوں تے بھَےڑی وادی ای نهیں اےه ۔ مَےں تے پُّچھ لاَو بھاوےں کُڑی نُوں, بڑا چّٹ چُںم کے جان نالوں وّدھ کے رّکھِآ هويا سی۔

ِاه گھٹنا سُن کے اپھسر نے تِاُڑی چڑھاای تے مَےں سمجھ گِآ کِ هُن ساڈی کھَےر نهیں۔ ِاه گُّسے وِّچ ساڈی سامت لَے آاےگا۔

(ِاه سُن کے) ڈاِارَےکٹر دے مّتھے تے تِاُڑی آای, پر پھِر ِاه کھِآل کر کے کِ کِسے نُوں پتا ن لّگ جااے, اُس نے مُوںه بںد هی رّکھِآ۔

اُّتھے جا کے کی وےکھِآ کِ ِاّک نَوجوان سادھُو ماڑی جهی کُٹیآ وِّچ تاڑی لا کے بَےٹھا هَے۔ جِس وےلے اُهدیآں اّکھاں کھُّلھیآں تاں اُهدا تےج جھّلِآ نا جااے۔

کھڑوتِآں کھڑوتِآں اُه تاڑ ڈِّگ پِآ تے مُڑ نا اُّٹھِآ۔

پُلس والے تاڑ گاے کِ سامی نِّگر هَے, ِاّک سرابی, دُوجی گّڈی ٹکراای, تیجا سواریآں بهُت۔

تُوں پر هُںدِآں سُںدِآں مال گھر وِّچ, چانن باجھ کُجھ دےکھ نا سکدا هَے, اَےسا گھّس کے تالوں بِتال هوِااَو, ٹُکر واستے بھی بِٹ بِٹ تّکدا هَےں۔

پاںدھے, رول جوتسی سارے, گّلاں کر کر توڑن تارے, جے پرمےسر رّکھے مارے, اُس دی آس تکاایں دھی۔

ِاسے پھِکر وِّچ مَےنُوں تاں نیںد نهیں آای۔ ساری رات تارے گِندِآں هی گُجار دِّتی هَے۔