پنجابی گانے

بھُّکھ توں مرے پر ٹَےںٹ نا گای ۔ سراب کباب اُوےں هی اُّڈدے هن, بھاوےں اُدھار والے بُوها پُٹ پُٹ کے کھا گاے هن۔

بںدا ! ِااُں پِںڈ اُّجڑ جااےگا, اکھے 'بھِڑن ساهُن, پُٹیجن بُوٹے لڑے تاں چَودھری, پر سّٹاں سامیآں نُوں آایآں۔

چںگا هويا, نَوکری هی چھُّٹی, جان تاں بچ گای۔ اکھے ‘بھاوےں مُںڈا نهیں جںمِآ, پر جان کھلاسی تاں هوای' تھوڑے وِّچ گُجارا کر لواںگے۔

بِناں نِآِا دے هور کُجھ پڑھِآ نهیں۔ هُن تُهاڈی مرجی, بھاوےں مَےنُوں مارو, بھاوےں چھّڈو۔

پر جےکر تُهاڈا من ساڈی گّل نهیں منّدا, تاں ِاس دا نِّکا جِها اُپااُ هَے کِ اسیں کّلھ سوےرے پِچھاںه نُوں ٹُر جاںدے هاں۔ چھُّٹی کَےںسل کروا دےنے هاں, پھِر تُسیں جانو تُهاڈیآں چالاں, سانُوں کی بھاوےں 'کھُوه پوو بھاوےں کھاتے' سانُوں تُهاڈے وِآه سادیآں نال کوای دکھل نهیں۔

وینی ! بھاوےں ِاس کنّوں سُن بھاوےں اُس کنّوں, پر مَےں گّل آکھ کے هی رهاںگا ۔ تےرے پِآر نے مَےنُوں جِّتھے لَے جا سِٹِآ هَے, اُتھوں دو هی چیجاں مَےنُوں بچا سکدیآں هن ۔

نا تِس بھارے جیا جںت انگنت پھِرںدے ۔
بھارے بھُایں اکِرتگھن مںدی هُو مںدے ۔

اکھے 'بھار پاے ملِآریآں تے چا چا مارے کھاریآں' اےناں نکھرا چڑھ گِآ سُو کِ کھسم نال وی سِّدھے مُوںه کُوںدی نهیں۔

تےرا تاں ِاه هِساب هَے, اکھے 'بھار چاون وےلے چںگا بھلا, گھال کرن وےلے ڈورا' کںم وےلے تاں تَےنُوں هُجتاں سُّجھ پَےںدیآں هن تے اّگے پِّچھے بُّلھے لُّٹدا واں۔

واه بھاای واه ! ِاه تاں 'بھابی دا سُوت تے دےور دلال' والی گّل هوای۔ تےرے کںم دی هاں, تےری گھر والی نے بھرنی هی هوای۔

تُساڈی سهاِاتا اجےهے وےلے پُّجی جد لوڑ نهیں سی رهی۔ اکھے 'بھاجی آای سُتِآں نا مَےں نا مےرے کُتِآں۔'

مَےں تاں منّ گِآ هاں کِ 'بھاگ وےکھ کے نهیں لگدے' کَون کهِ سکدا سی کِ اےنے نیچ چول دے گھر لچھمی پروےس کرےگی۔