ਸੰ. द्बन्द्बालु- ਦ੍ਵੰਦ੍ਵਾਲੁ. ਵਿ- ਝਗੜਾਲੂ. ਫ਼ਿਸਾਦੀ। ੨. ਭਾਵ- ਤਾਗ ਦ਼ੇਸ ਆਦਿ ਦ੍ਵੰਦ੍ਵ. "ਦੁੰਦਰ ਬਾਧੋ ਸੁੰਦਰ ਪਾਵੋ" (ਭੈਰ ਕਬੀਰ) "ਦੁੰਦਰ ਦੂਤ ਭੂਤ ਭੀਹਾਲੇ." (ਮਾਰੁ ਸੋਲਹੇ ਮਃ ੧)