انّ جل چُگنا

هُن سُّکھ نال تےرے سارے پُّتر نَوکر هو گاے هن ; اَےوےں تَےنُوں بھُّکھ بھُّکھ کرن دی وادی پای هوای هَے۔

جاِاداد اُسدی هَے کوای نهیں, تے اَےس وےلے اُس نُوں بھُّکھ گل گل آای هوای اے, تے پاسا کوای جھّلدا نهیں ۔ کرے کی ?

سامُو ساه ! اَےڈا کرودھ وِّچ کِاُں آ گِآ اےں ? وےکھ تاں سهی انںت رام اُّتے اّگے تھوڑی بھیڑ بنی هوای اے, جو تُوں وی هّتھ دھو کے پِّچھے پَے گِآ اےں ? کُجھ ترس کر۔

اُس نُوں کھِآل آاُںدا, "منّ لاُ کِ چمپا مےرے پںجے وِّچوں نِکل نهیں سکدی, پر اُوسا دی مَوجُودگی وِچ ِاه کںم کِوےں سِرے چڑھ سکےگا ۔ جو اُوسا نُوں جرا جِنّی وی بھِنک پَے گای تاں ِاس دا پھل ِاه هووےگا کِ اُس دے سّک دی تلوار هر وےلے اساں دُهاں دے سِر تے لٹکدی رهےگی۔

وِدھوا نے ِاّک بُّڈھی ماای نُوں آپنی همدرد سمجھ کے کِها کِ مَےنُوں تاں ِاس سںسار وِچ اُس (پتی) دے پِّچھوں سریر سںبھالنا هی بھارُو هو گِآ هَے, کِسے مَوتے مرِآ نهیں جاںدا, کلےجا هر وےلے گِّلے گوهے واںگ دھُکھدا رهِںدا هَے, الھڑ هاں تے تریمت هاں, کُجھ سمجھ نهیں پَےںدی کی کراں تے کی نا کراں ?

نواب دی کوای جمین رهِن رّکھن نُوں تِآر نهیں سی ; اَوڑک بڑِآں بھاراں تولاں نال بهاول جمین لَےن نُوں تِآر هويا۔

گھر وِّچ کںم کرن دا کی ڈر هَے ; رانی دھی ! آپنی ماں دا بھار وںڈايا کر ۔ ِاس ترھاں تَےنُوں وی کںم کرن دا وّل آوےگا تے جیون 'وِّچ سُکھی رهےںگی۔

اُنھاں توں چیج مںگویں لِآن دی کی لوڑ سی, مُّل لَے لَےنی سی۔ اَےوےں ساری اُمر دا بھار سِر تے چڑھا لِآ ای۔

بهُتیآں گھوکھاں پُّٹن دی مَےنُوں لوڑ نهیں, نا هی مَےں جات پات دا پابںد هاں, پر دو گّلاں نے, جِنھاں بابت مَےں پُوری کھوج کرنی هَے ۔ ِاسے دا بھار مَےں تُهاڈے تے سُّٹنا چاهُںدا هاں۔

ساه جی, مَےنُوں تُهاڈی دھی بارے ِاّک اَےڈے اُپّدر دی سُوه لگی هَے کِ مےرے تے پَےراں هےٹھوں مِّٹی نِکل گای اے ۔ مےرے آکھے لّگو تے پهِلوں اےس بھار نُوں سِروں لاهو۔ ِاس دی سادی دا بںدوبست کرو, نهیں تے...

سسی نے کےول دو هی تُکاں گا کے گیت بںد کر دِّتا, ساِاد مدن دی رُچی نُوں اُس نے جھّٹ هی بھاںپ لِآ سی ۔ مدن دا دِل ِاس وےلے کِسے اجیب پڑچولی گورکھ دھںدھے وِچ پھسِآ هويا سی۔

بڑا انرتھ هو گِآ ِاه تے ۔ کِس نُوں پتا سی بای ِاه بھانا ورت جانا اے۔ مَےں تے اَودوں ای کهِںدا سی پای ِاهو جهی سرت نا کرو۔