بھُوںڈاں دی کھّکھر نُوں چھےڑنا

مَےں گھر برباد نهیں کر سکدی ۔ آدمی جے بُّکیں بُّکیں ڈوهلے تاں وی گھر کھراب نهیں هو سکدا پر تیویں جے سُوای سُوای کر کے وی کُرےدے تاں وی چار دِناں وِّچ ای گھر دا پاٹنا هو جاںدا اے۔

مِّتراں نے مِّترگھات کرکے اُسنُوں سُّتے پِآں پکڑا دِّتا۔ پکڑے جان تے اُه دںد تے بڑے پیںهدا سی پر کی بن سکدا سی۔ مِّتر پرھے کھڑے بُّکل وِّچ هّس رهے سن۔

اںدر بَےٹھ کے آاُ نجِّٹھ لایاے, بُّکل آپنی نشر کرواایاے ناں, ےارو نواں تے ماس دا ساک ساڈا, جتھا سّد کے لیکاں لُآایاے نا۔

مِّٹی پا دِاُ پِچھلیآں بیتیآں تے, اّج وِّچھڑے ویر مِلا دِاُ کھاں۔

کِسے گّل دا بیج ناس نهیں, کای چںگے آدمی وی کمےٹیآں دے مَےںبر بندے هن, پر اکسر تاں نِری ِاّجت لای هی بندے هن۔

هُن تیک اُس نے مال بِّلے لا دِّتا هونا هَے, هُن تُهانُوں سےر بھر چیج اُس پاسوں نهیں مِلنی۔

تُسیں چںگے بھلے تِآر سی جان لای, هُن کی بِّلی نِّچھ گای هَے, جو ِانکار کر رهے هو۔

جو جُرم هونا سی, اُه تے هو گِآ۔ هُن ِاس دی جان بچااُن دی کوای بِدھ بنااُ; نهیں تے ِاهدی سامت تاں آای سمجھو۔

روگی وِّچ بولن دی سمرّتھا نهیں سی, پر اُه بِتر بِتر پُسپا دے مُوںه وّل تّک رِها سی۔ مانو اّکھاں نال هی اّکھاں پاسوں پُّچھ رِها سی کِ کِهڑے سورگ دی دےوی هَے۔

بِچ بِچ کرکے هی اُه سارے کںم کڈھا لَےںدا هَے; لِآکت تے اُس دے نےڑيوں نهیں لںگھی۔

لوکاں دے هجُوم تے ِاکدم پھَوجی باڑ جھاڑ سُرُو هو گای۔ بس هپھڑا دپھڑی پَے گای, جِدھر کِسے دے سِںگ سمااے, اُدھر اُه اُّٹھ دَوڑِآ۔

سچ مُّچ تُوں بارھاں بھالن ای اےں ; مِّٹھیآں مِّٹھیآں گّلاں کر کے کِس ترھاں لوکاں دا دِل جِّت لَےںدی هَے۔