هّلا سےری دےنی

ِانھاں دیآں گّلاں کای اُستانیآں نال اُّڈیآں سن پر دھرم نےم وِچ پُورے تے چںگے لَےکچرار هون کر کے اےهناں دیآں رِجھدیآں اُّتوں کوای چپنی نهیں سی لاهُںدا۔

مَےں جان کے کدی کِسے نال کَوڑا نهیں بولِآ ۔ پر جدوں کوای وِںگا جاںدا هووے, تاں مےرے کولوں رِها نهیں جاںدا تے مَےں سّچی سّچی مُوںهوں کّڈھ دےںدا آں۔

کوای پَےسے دا مِّتر, کوای مايا دا سےوک, کوای رِها هويا هی, آپنی دھی نُوں کِسے دی سَوکن بنااُن دی کمینگی کرےگا۔

جے ِاه گّل ٹھیک هَے تاں تُوں سمجھ کِ تُوں رِاُڑی دے پھےر وِچ آ گِآ هَے ۔ اُس نے تاں تےری جان کّڈھ لَےنی هَے, ِاّڈا سکھت هَے اُه ۔

جهانے دی گاجراں مُولیآں دی بول بھری تک کے سےرے دیآں رالاں وگ آایآں تے اُهنُوں آپنی ساری کھِجھ بھُل گای تے کھان لای اُتاولا هو گِآ۔

سں: ۱۷۹۹ ای: وِّچ مهاراجا رنجیت سِںگھ پںجاب دے بهادر سےر نے دےس سںبھالِآ, تاں رام رَولا مّٹھا هويا۔

بھِرنال سُرےس وّل وےکھ کے هّتھ جوڑ کے بولی, 'هُن مےری چھُّٹی دی ارجی منجُور هو جاوے سُرےس ویر جی, مَےں واپس جانا هَے۔ اےس کّٹکاں دی سردی وِچ کِتے مےری بُّڈھی سّس دا هی رام ست نا هو جاوے تاں سُرےس نے جواب دِّتا کی هُن وی اُس بُّچھی پھاپھاں دا جیاُںدے رهِنا جرُوری اے ?

هوالدارا ! تُوں اےتھے ای کھڑے کھڑے رات پا دےنی اے ? هوالاتی نُوں راه وِّچ کھلھارن تے گّلاں کرااُن دا کِهڑا کانُونّ اے۔

وِچارے نے رات دِن ِاّک کر چھّڈے تد جا کے کِتے سَےکںڈ کلاس آای۔

اےسے وهِن وِّچ رُڑھدِآں, وَےن پا پا, رات اّکھاں دے وِّچ دی لںگھاای دی اے ۔
مَوت چیج کی هوای ِاس سهِم اّگے, ساںایآں ڈاڈھی مُسیبت جُداای دی اے۔

بهُتےرا ٹالِآ پر نِّکا ساایکل لَےن لای بّچے نے ِاکو راگ گاای رّکھِآ۔

بںدے نُوں چاهیدا اے پای سارے پاسے رّکھو۔ ِاه وی کیه هويا کِسے دے تاں راهوں ن لںگھے, تے کِسے دے اُّتے هی ڈِّگدا پھِرے بںدا۔