هُّجتاں کرنیآں

کُڑی ساری اُمر سُکھی رهےگی- بھرا بولِآ ۔ رّتو سمجھ گای کِ ِاهناں نے جرُور مےرے لای کوای بںدا ٹول لِآ هَے۔ ِاه وکیل تاں جُآن هون توں پهِلا هی بُّڈھے هو جاںدے هن ۔ رّتو دا گلی بھرا بولِآ ۔ اُاے مُورکھا ! هور کِتے کُڑی نُوں کِسے انپڑ ڈںگر دا لڑ پھڑا دےایاے ? جے رّتو بے-جبان هَے, تاں ِاس نُوں انّھے کھُوه وِّچ دھّکا دے دےایاے۔

مَےں تے تُهاڈا لڑ پھڑِآ هَے, ڈوب دِاُ بھاوےں تار دِاُ۔

پرماتما نے ِانّھی وّڈی دُنیآں وِّچ کرُوپ سِرپھ مےرے لای هی کھاس ساںبھ کے رّکھِآ ! مَےں کی اےنا وّڈا اَوگُن کیتا سی کِ مےرے وِّچ سُهّپن دا ِاّک چِنّھ بھی نهیں ۔ سّچ هی مےرے نال کَون وِآه کرااےگا ۔ کوای دےوتا هی هووےگا جےهڑا مےرے نال آپنا لڑ گںڈھےگا۔

اُس دیآں گّلاں سُن کے آدمی للےٹ هو جاںدا هَے, بڑا هی مکھَولی هَے۔

مَےنُوں دو ٹُّک گّل دّسو, اَےوےں لّلیآں نا لااَو, مَےنُوں نِآں مِلُو کِ ناں ?

هالی تُوں پںج سَو دی جمین لَے لَے تے باکی کرار مدار کرکے لمکا چھّڈ۔ جِس وےلے هّتھ پوےگا, هور بھی تَےنُوں لَے دِآںگا۔

پرےمی- مےری دھی اے بڑی سُچّجی ۔ تُهاڈی بڑی سےوا کرُو, پر تُسیں اےهنُوں دھیآں واںگ تھی رّکھنا, هُن تُسیں ای اےهدے ماپے اَو ۔
مُکںدا-هےکھاں ! ِاه کهِن دی کی لوڑ اے ; بھای سانُوں لّبھدا سُجھدا نهیں۔ کوای توکھلا نا کرو ۔ مَےں اےهنُوں پُّتراں توں وی ودھ کے رکھُوں ۔

جِمیںدار نُوں هُن ِاتنی چھےتی سراب چڑھ جاںدی, کای واری اُهدے هّتھ وی کںبن لگ پَےںدے تے اُهدے چارے چاٹڑے جِمیںدار دی ِاه کمجوری جاندے سن۔ اُهدے کهِر توں بچن لای اکسر اُس نُوں گّلیں لاای رّکھدے۔ آپس وِچ ٹھّٹھا مکھَول کردے تے کدی کدی جِمیںدار نُوں وی لپےٹ وِّچ لَے لَےںدے۔

پرںتُو راِا سَوک ! مَےں پھکیرنی لُوٹھی گای, لپےٹ وِّچ آ گای, چلاک چِت-چور دی۔

اُه جِمیں تے ڈِّگ پِآ اتے اُس دا سریر تے کّپڑے مِّٹی نال لّتھ پّتھ هو گاے۔

ِاه نِّکا جِها مُںڈا کھےڈ وِّچ بڑا تےج ای ۔ پتا هی نهیں لّگدا تے لّتیں پَے جاںدا هَے۔ ساه پان والے نُوں اُّتھے هی رّکھدا هَے۔

اُدوں تُوں لّت نهیں سَےں لاںدا, آکھدا سَےں جے ِاه (وهُٹی) ِاّتھے رهی تے مَےں کھُوه وِّچ چھال مار کے مراںگا ۔ لَے هُن هور بھی کِدھرے نهیں ڈھُکا تے اُتھوں وی جُّتیآں کھا آيا ای۔