کھان دی چّٹی

جِنھاں لوکاں دے کبجے وِّچ هجاراں دیآں جاِاداداں آایآں هوایآں سن, اُنھاں لای ِاه سبھ کُجھ اُگلنا سَوکھا نهیں سی سو اُنھاں وِّچ بھاجڑ جِهی مچ گای۔

ِاس وپار وِّچوں سارِآں نُوں لابھ هويا هَے پر پتا نهیں ساڈے بھاگاں نُوں کی اّگ لّگی هوای اے کِ گھاٹا هی گھاٹا اے۔ سونے نُوں هّتھ پاںدے هاں تے مِّٹی هُںدا جاںدا اے۔

سریک وِچارے ساڈا کی وِگاڑ سکدے سن۔ ساڈے آپنے هی بھاگاں دی هار نے سانُوں پُّٹھا کر سُّٹِآ هَے۔ ماڑیآں توں جھُّگیآں وِّچ آ گاے هاں۔

سُکر هَے تُساں وی اّج ساڈے گھر نُوں آ کے بھاگ لااے هن; تُهاڈا ِاّدھر کِّتھے آاُن هُںدا هَے ?

جد مَےں مکان اںدر وڑِآ تاں اُتھے کوای جیو نهیں سی اتے درواجے کھُّلھے سن تے مکان بھاں بھاں کر رِها سی۔

رونا کھپنا رّب نے سارا ساڈے بھا ای لِکھ دِّتا هَے, کدے کھُسی دا مُوںه تیک ناه دےکھِآ۔

ِاّداں تَےنُوں ِاس مُسیبت دا انُمان نهیں هو سکدا; بھا پِآں هی پتا لّگ سکدا هَے۔ ساڈے هّڈیں واپری هَے, تاں هی اسیں دُوروں نّسدے هاں۔

پهِلاں هی اُه مےرے وِرُّدھ سی; ِاه سکَےت جِهڑی اُسنے آپنے اپھسر نُوں لِکھ بھےجی, ِاس نے بلدی تے تےل پايا تے اُسنے مےرے بھا دی لَے آںدی ۔ چڑھدے سُورج مےرے لای نویں مُسیبت تِآر هُںدی۔

جدوں وی اُهدے گھر جااَو, چںگا بھا سُبھا رّکھدا هَے۔ وِتوں وّدھ سےوا کردا هَے۔

جرا جرا گّل تے تُسیں بھڑتھُو پا دِںدے هو تے اگلے نُوں گھبرا دِںدے هو۔ جرا ساںتی توں کںم لِآ کرو۔

مےری ِاتنی گّل نُوں اُس نے نِرادر سمجھِآ, اتے اُس دیآں بھواں چڑھ گایآں۔

دُنیآں هّسن جاندی هَے, هسان نهیں ۔ لوکی مےری پڑھاای دے کھپت نُوں سُدا سمجھدے سن, پھِر مےریآں بھریآں اّکھاں کِس پُوںجھنیآں سن۔