کھار پھُّل بن جانے

بھاگ بھری دے وّڈے مُںڈے دے مرن توں باهد اُهدا ِاک هور پُّتر جںمِآ تے اُه هّتھ جوڑدی رّب کرکے مرے ناںه ۔ تے سی وی کِتنا گورا ۔ اُهدیآں موٹیآں اّکھاں, بھرِآ بھکُنِّآ جُّسا, لوکیں بھاگ بھری نُوں چھےڑدے, 'نی رنّے تُوں تے کُسے نا پُّتر چھپاای آںدَے" تے بھاگ بھری دے دِل وِچ ِاک کھُّسن جِهی مهِسُوس هُںدی۔

رُپِآ سارا ساه نے لَے لِآ, رسید اُس نُوں مِل گای۔ نواب کھان وِچارا کاگج دا پرجا هّتھ پھڑ کے بھرِآ پیتا باهر نِکل آيا تے پھِّس پِآ۔

اُهناں دا کھِآل سی کِ جِس سکُول دا هَےّڈماسٹر سَےکںڈ ماسٹر دی ِاّجت رّکھدا هَے, جِس دپھتر دا مالک آپنے مَےنےجر دا مان رّکھدا هَے, جِس کمےٹی دا پردھان میت-پردھان دا بھرم بھا بناای رّکھدا هَے, جِس دےس دا راجا آپنے وجیر دا ستِکار کردا هَے, اُّتھے کوای گڑ-بڑ کدے هو هی نهیں سکدی۔

ِاس کارکھانے تے سانُوں وِسواس نهیں رِها; پےٹی دے اُپر اُپر مال چںگا هُںدا هَے پر تھّلے تے بھرتی هی بھری هُںدی هَے۔

سانُوں تے سارا دِن ِاهو هی کںم هَے ; بھرت بھرِآ تے مَےں رِها۔ پھِر اُّٹھِآ تے ِاّک دو چّکر ِادھر اُدھر دے کّڈھے۔ رات نُوں کھا کے پھِر سَوں رِها۔

اُه جُآن سریر سی; سّٹ بھاوےں بهُت لّگی سی پر دِناں وِّچ هی اںگُور بھر آيا تے اُه تُرن پھِرن جوگا هو گِآ۔

بھّٹھ پِآ سونا, جِهڑا کنّ پاڑے۔

مےج تے ترھاں ترھاں دیآں مِٹھاایآں پایآں سن; اُس نے بَےٹھدِآں هی بھسر بھسر کھانا ارںبھ دِّتا تے باکی مهِمان اُس دے مُوںه وّل وےکھن لّگ پاے۔

جِس دِن اُس نے ماسُوس کیتا کِ اُروسی دے دھِآن نُوں کوای کھِّچ رِها هَے, اُس دے ساهمنے ِاّک نواں کھترا اُپستھِت هو گِآ-ِاه دھُوںآں پتا نهیں کِس وےلے بھاںبڑ دی سکل وِّچ تھدل کے اُس دیآں ساریآں ریجھاں نُوں بھسما بھُوت کر دےوے۔

کِتھوں کِتھوں دے اّگ بُجھان والے ِاںجن آاے, پھَوج سّدی گای, تاں کِتے اّگ نُوں بنّا پايا گِآ۔ ِاس اّگ نے سارا سهِر برباد کر دےنا سی۔

بھاای جی ! تُسیں کِاُں سُبھداں نُوں سهُریں جان لای بنّھدے هو, جد اُه نهیں جانا چاهُںدی۔ اُس دی مرج دے اُلٹ سانُوں نهیں چّلنا چاهیدا۔

چار پَےسے اُنھاں پاس کی هو گاے هن کِ پِاُ پُّت دا دِماگ هی نهیں پايا جاںدا۔ بںدے دے پُّتر نال تے اُه سِّدھے مُوںه گّل نهیں کردے۔