کھُون اُّبلنا

اےه کوای منّن والی گّل اے ۔ کهِت کملے, سُنت بولے, کوای سُداای وی نهیں منّ سکدا اےهو جهی بے-تھوی بے-پَےری گّل ۔ سگوں مکھَول دا مکھَول جرُور اے۔

ماملا در اسل هَے بڑا گںبھیر جِها, پر مَےنُوں ڈر هَے تُوں اُس نُوں مکھَول دا مسالا نا بنا لوےں۔

هُن تے اساں کُڑی وےکھ لای هَے, نا وےکھدے تے بھاوےں وِآه هو هی جاںدا پر هُن وےکھ کے تے مّکھی نهیں نا نِگلی جاںدی۔ کِوےں بیمار کُڑی وِآه لایاے۔

بارھاں تالن نے دےکھو کرتار نُوں کِس ترھاں مّکھن وِّچوں وال واںگُوں کّڈھ کے لاںبھے دھر دِّتا اتے چھے مهینِآں وِّچ هی آپ ساری جاِاداد تے کابج هو گای۔

اُه آپنے تھاں بڑے ورِآم بنی بَےٹھے نےں پر جے مےرے هّتھے چڑھ گاے تاں اَےسا مّکُو بنّھاںگا جو ےاد پاے کرنگے۔

اُس پاس تے جِهڑا جاںدا هَے اُس دی مّک جھاڑ هو جاںدی هَے۔ اُّتھے جا کے کِسے کرنا کی ?

نی دےوی ! ِاه کرتارو تےرے بڑے کھهِڑے پای هَے ۔ سّپاں نُوں دُّدھ پِآاُنا ٹھیک نهیں ۔ تُوں تے اُهنُوں مکان دِّتا, اُهدا مهینا بّدھا پر اُه نا-سُکری لوکاں نُوں پَےسے دے کے تےری بےِاّجتی کرااُںدی هَے۔

هّچھا, کںس دیآں گّدیآں ساںبھیآں نی, ساڈے نال وی اںگ کُجھ پال چھڈدے, کوای مهِلاں دی لُوهن نهیں لاه کھڑدا, دو دِن سانُوں بھی دھَولر وِکھال چھڈدےں۔

اےهو هّد هیرے ساڈے نال تےری, مهِل چاڑھ کے پَوڑیآں چاایآں نی۔

دِنے رات نںگے پَےریں سپھر جھاگدا پِآ اے۔ کاهدے لای ? کوای اُس دی آپنی مهِں تے نهیں سی کھُّبھی هوای۔ ساڈے تُهاڈے بھلے لای هی جپھر جال رِها اے۔

اّج کّلھ دے پڑھاکُو کںم دے نےڑے نهیں جاںدے تے مسلے بڑے چھاںٹدے هن, بس ِانّاں کُجھ هی کرنا جاندے هن۔

مار مار کے مَےں تےری ساری مستی کّڈھ دےنی هَے۔ سرارتاں توں مُڑ جا۔