کھُوه نکھُّٹ جانے

جرا جرا گّل تے تُسیں بھڑتھُو پا دِںدے هو تے اگلے نُوں گھبرا دِںدے هو۔ جرا ساںتی توں کںم لِآ کرو۔

مےری ِاتنی گّل نُوں اُس نے نِرادر سمجھِآ, اتے اُس دیآں بھواں چڑھ گایآں۔

دُنیآں هّسن جاندی هَے, هسان نهیں ۔ لوکی مےری پڑھاای دے کھپت نُوں سُدا سمجھدے سن, پھِر مےریآں بھریآں اّکھاں کِس پُوںجھنیآں سن۔

'سّتوےں دِن سپَےسل, سلُون بھی چلی گای, تے اُهدے نال ےاسین دی جِںدگی دی اکھیرلی آس بھی چلی گای', پادری نے مُوںه پھےر کے بھری هوای واج وِّچ کِها, 'اُس دِن توں ِاه بُّڈھا روج ِاتھے آاُںدا هَے, تے هر گّڈی دے هر ڈّبے وِّچ تّک کے پُّچھدا هَے—کی بےگم اںدر هَے ? مَےں پھُّل لِآيا هاں۔

بھاگ بھری دے وّڈے مُںڈے دے مرن توں باهد اُهدا ِاک هور پُّتر جںمِآ تے اُه هّتھ جوڑدی رّب کرکے مرے ناںه ۔ تے سی وی کِتنا گورا ۔ اُهدیآں موٹیآں اّکھاں, بھرِآ بھکُنِّآ جُّسا, لوکیں بھاگ بھری نُوں چھےڑدے, 'نی رنّے تُوں تے کُسے نا پُّتر چھپاای آںدَے" تے بھاگ بھری دے دِل وِچ ِاک کھُّسن جِهی مهِسُوس هُںدی۔

رُپِآ سارا ساه نے لَے لِآ, رسید اُس نُوں مِل گای۔ نواب کھان وِچارا کاگج دا پرجا هّتھ پھڑ کے بھرِآ پیتا باهر نِکل آيا تے پھِّس پِآ۔

اُهناں دا کھِآل سی کِ جِس سکُول دا هَےّڈماسٹر سَےکںڈ ماسٹر دی ِاّجت رّکھدا هَے, جِس دپھتر دا مالک آپنے مَےنےجر دا مان رّکھدا هَے, جِس کمےٹی دا پردھان میت-پردھان دا بھرم بھا بناای رّکھدا هَے, جِس دےس دا راجا آپنے وجیر دا ستِکار کردا هَے, اُّتھے کوای گڑ-بڑ کدے هو هی نهیں سکدی۔

ِاس کارکھانے تے سانُوں وِسواس نهیں رِها; پےٹی دے اُپر اُپر مال چںگا هُںدا هَے پر تھّلے تے بھرتی هی بھری هُںدی هَے۔

سانُوں تے سارا دِن ِاهو هی کںم هَے ; بھرت بھرِآ تے مَےں رِها۔ پھِر اُّٹھِآ تے ِاّک دو چّکر ِادھر اُدھر دے کّڈھے۔ رات نُوں کھا کے پھِر سَوں رِها۔

اُه جُآن سریر سی; سّٹ بھاوےں بهُت لّگی سی پر دِناں وِّچ هی اںگُور بھر آيا تے اُه تُرن پھِرن جوگا هو گِآ۔

بھّٹھ پِآ سونا, جِهڑا کنّ پاڑے۔

مےج تے ترھاں ترھاں دیآں مِٹھاایآں پایآں سن; اُس نے بَےٹھدِآں هی بھسر بھسر کھانا ارںبھ دِّتا تے باکی مهِمان اُس دے مُوںه وّل وےکھن لّگ پاے۔