مّتھے تے داگ

گِآنی نے اکھیرلے سبداں وِّچ روه اتے جس بھر دِّتا سی ۔ سارے دیوان دے لُوں کںڈے کھڑے هو گاے سن ۔ لوک اُس دی نویں اُمر وِّچ اجِهے اُبھار کھِآلاں دی سلاگھا کر رهے سن ۔

سراب پین نال اُه دو تِنّ واریں بیمار هو کے اگلے گھروں بچِآ ۔ ڈاکٹر نے اُس نُوں سراب پینوں اسلوں ورج دِّتا۔ پر اُس توں چںدری آدت نا چھُّٹ سکی اتے سِّٹے وجوں ِاّک مهینا سهِر دے هسپتال رهِ کے لںمے چالے پا گِآ۔

جِنھاں نال تُوں آڈھے لانَےں, بڑے وکاراں والے نی, اُنھاں دے نیں لںمے رّسے, سَو هتھِآراں والے نی۔

سارے دُنِآوی پھِکراں توں اچِںتے هو کے تارِآں بھری سُهانی رات وِّچ لںمیآں تان کے سےوا ِاّک سُرگی هُلارے توں کِسے ترھاں گھّٹ نهیں۔

تُوں تدبیر نُوں ڈور لںمی دای جا, ِاه کِسمت نُوں ِاک دِن بنا کے رهےگی۔

نواب کھان نے تِّتر هو جانا اے, تے جدوں مِّٹھُو رام نُوں پتا لّگا, ِاس ِاکو هااُکا لَے کے لںمِآں هو جانا اے اتے پِچھلِآں نُوں دُوهرا سِآپا پا جانا اےں ۔

جے تُسیں سِّدھی هّتھیں ِاه کںم کرن نُوں تِآر نهیں تاں مَےں هِّک دے جور نال کراواںگا۔ تُسیں جاندے هی هو کِ تھانےدار مےرا لںگوٹیآ ےار هَے۔

دووےں پهِلوان لںگر لںگوٹے کّس کے مَےدان وِّچ آ اُّترے۔

تُوں اَولاد هَےں اُناں اُپکاریآں دی, 
جِنھاں وِدِآ دے لںگر لااے هواے سن ۔ 
بھںبھٹ واںگ دُنیآں اُڈ اُڈ آ رهی سی, 
اَےسے ِالم دے دیوے جگااے هواے سن ۔

کَےدوں وی لںگ ماردا اُّتھے آ گِآ جِّتھے راںجھا بَےٹھا چُوری کھاںدا سی۔

جدوں کوای وِںگا جاںدا هووے تاں مےرے کولوں رِها نهیں جاںدا, تے مَےں سّچی سّچی مُوںهوں کّڈھ دےںدا آں, دِل وِچ نهیں کدے رّکھی۔ کای بںدے اُتوں لےلے پےپے کردے رهِںدے نے تے وِّچوں گھور گھاتی هُںدے نے۔ تُوں مَےنُوں چںگی ترھاں جاننا اے, مَےں ِاهو جِها نهیں۔

اُس پاسوں تَےنُوں پراپتی دی کوای آس نهیں رّکھنی چاهیدی۔ اُه تے نِرا لوهے دا گھن هَے۔ اُس پاسوں کِسے نُوں کی مِلنا هَے۔