سِّدھے مُوںه گّل نا کرنی

اُه ملوای نهیں جِهڑا بولیآں پااُںدا پااُںدا دِن نا چاڑھ دےوےں۔

تُوں بولی ماری سی کِ آپنی بھَےن, وِدھوا نُوں هور کھسم کرا دِآں۔ جد تیک مَےں تےری بولی نهیں لاه لَےںدا, آپنا جیاُنا هرام۔

منّ لِآ, بھای سهِد دے گھُّٹ آاُن, جیبھ جدوں تےری بول بولدی هَے, اُچھل اُچھل کے دِل باهر وار آوے, جد تکدیر تےری کھِڑ کے کھولدی هَے۔

وِچارے جهِر دے گھُّٹ واںگ ِاس دُّکھ نُوں پی گاے, پر جِاُں هی اُنھاں نُوں پتا لّگا کِ دُآرکا داس اُنھاں دی لڑکی نُوں پںجاب لَے جا رِها هَے, اُنھاں دے کلےجے وِنّھے گاے۔ کاپھی بول بُلارا هويا تے نتیجے دے تَور تے دُهاں دھِراں وِچ ساری اُمر لای نامِلورتن دا مُّڈھ بّجھ گِآ۔

اُس ترھاں تے سامُو ساه بڑا سُوم هَے پر پُّت دے وِآه تے اُس نے کمال کر وِکھايا هَے۔ سِّدھا بوری دا مُوںه کھولھ کے رّکھ دِّتا تے انّھا کھرچ کیتا۔

پِتا تاں پهِلاں هی مر چُّکا سی; ماتا دی مَوت نے بوٹ بنا دِّتا۔

اَےس اسرتاں وِچ گُلتان سجن ۔ چےتا هور دا بھی کدے آيا هَے ? اےس بوهل وِچوں دّسیں, بُک بھر کے, پُورا کِسے دا کیتا سوال بھی هَے۔

بںدا چِّٹھی دے کے آيا اے بسںت سِںگھ وّل, پای بَےٹھا سُّتا آ کے ِاّک واری مِل جا۔ بس اُهدے مِلن دی جرا ابھِلاکھِآ هو رهی۔

مےرے نال ِاهو جِهے هّتھ کھےڈ کے تُسیں آپنیآ بےڑیآں وِّچ هی وّٹے پا رهے هو۔ مےرا تے کُجھ وِگڑنا نهیں تے تُهاڈی بھُگت سااُر جانی هَے۔

آاُ ِاک جھںڈے هےٹھاں جما هو کے, بُوٹا پھُٹ دا جڑھاں توں پٹ لایاے, ساںجھا 'چاترِک' جور لگاِا کے تے, هِںدُستان دیآں بےڑیآں کّٹ لایاے۔

وِآه کردِآں هی منُّکھ نُوں بےڑی پَے جاںدی هَے; پھِر اُه اُس ترھاں باهر کھُّلا نهیں پھِر سکدا۔

ِاس رُپاے دی اچنچےت پراپتی نال اُس دی تے بےڑی کّٹی گای هَے۔ کِّتھے وِچارا پَےسے پَےسے لای ترلے لَےںدا سی, کِّتھوں هُن سوهنا با ِاّجت گُجارا تُر رِها سُو۔